Mijn collega’s Felix Lanters (
Koopjes jagen) en Jorik van den Bos (
Dividendkemphaan) noemden het al tussen neus en lippen door. Inflatieangst wordt overal neergezet als dé oorzaak van de recente correctie.
Ik word inderdaad ook van dag tot dag geconfronteerd met allerlei uitingen over inflatiezorgen vanuit vrijwel alle belangrijke centrale banken in de wereld. Overigens laten velen het niet alleen bij verbale uitingen.
Ik zie ook al langdurig dat de rente verhoogd wordt, meestal in een rustig maar wel gestaag tempo. Het gaat mij wat te ver om centrale banken van misinterpretatie van inflatierisico's te betichten.
Er zijn alleen wel een aantal opvallende zaken en uit het oogpunt van een monetarist is er wel degelijk reden tot grote zorgen. Ik zie om te beginnen dat overal in de wereld de economie groeit.
Die andere inflatie
Dit is vrijwel overal trendmatig, maar ook in een in toenemend aantal landen meer dan trendmatig, zoals in India en China, maar ook in Canada en de VS. Deze combinatie van sterke groei en ruime geldhoeveelheid, gecombineerd met stijgende grondstofprijzen, is volgens de monetaire schoolboekjes sterk risicoverhogend voor inflatie.
Ik zie dit nog niet, want dan had de belangstelling voor obligaties gekoppeld aan inflatie en inflatieverwachtingen moeten toenemen. Dit is niet het geval. Ik had ook moeten zien dat de indices waarin de verwachte inflatie gemeten wordt stijgen, maar ook dit is niet het geval.
Wat kan dan wel de reden zijn, als het niet inflatieangst is? Ik denk dat Europese Centrale Bank (ECB) president Jean-Claude Trichet vorige week een tipje van de sluier oplichtte en sindsdien hoorde ik het ook van enkele andere centrale bankdirecteuren. De reden is niet de consumenteninflatie, maar zorg over een te sterke asset-inflatie.
Te veel liquiditeiten
Dankzij een ruim monetair beleid dat per saldo al sinds 1992 gevoerd wordt door de centrale banken is er een veel te grote liquiditeit in de wereld. OK, van tijd tot tijd is wel verkrapt, maar er volgde weer verruiming na iedere periode van dreigende financiële crisis, zoals in 1992, 1998, 2001 en 2003.
Die liquiditeit is de afgelopen jaren verder toegenomen door de grote overschotten van China en exporteurs van grondstoffen. Dit geld is zó belegd dat een te grote overwaardering van beleggingen is ontstaan, met name van risicivolle assets. Centrale banken weten wat het betekent als een te grote risicovolle belegger in de problemen komt.
Het faillissement van Long Term Capital Management veroorzaakte bijvoorbeeld in 1998 grote financiële deining. De centrale banken weten dat de waarde van de meer risicivolle beleggingen via allerelei soorten fondsen en constructies nu zo groot is, dat crises à la 1998 daarbij slechts kinderspel zijn.
Ome Alan had gelijk
Daarom zijn naar mijn mening, onder het mom van inflatierisico, de centrale banken bezig om dankzij hogere rentetarieven de te grote liquiditeiten te beperken. Ze doen dit heel voorzichtig, maar wel gestaag om te grote schokken te voorkomen. Ze onderkennen duidelijk de negatieve risico's voor de groei in een aantal landen.
Dat verklaart mede het voorzichtige beleid: geen halve of hele procenten, maar slechts kwartjes. Dit kan nog wel even aanhouden. U gaat u mogelijk ook verbazen over een zogenaamden inversed rentecurve, waarbij de rente voor tweejaarsleningen duidelijk hoger is dan voor tienjaarsleningen.
De eerste tekenen zijn er al in de VS en andere landen volgen mogelijk. Ene Alan Greenspan noemde dit een conundrum...
Joop
Bresser (1946-2009) was jarenlang verantwoordelijk voor alle
vastrentende fondsen van Delta Lloyd, na zijn pensionering heeft hij nog een adviesfunctie bekleed
bij AFS Capital. Bressers columns zijn geschreven op persoonlijke titel. De
informatie in deze column is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies
of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen.