Het is risicotijd. Alles wat we doen met ons geld wordt afgemeten aan de risico’s die er aan kleven. Aandelen kopen? Maar wat als de AEX naar de 200 gaat? Vastgoed? Maar alle kantoren staan straks leeg als de double dip komt! Garantieproducten? Maar wat als de bank die ze garandeert straks failliet is? Obligaties? Alleen als ze zó veilig zijn dat ze niet of nauweljks rendement opleveren!
Ooit, lang geleden, was het rendementtijd. Weet u het nog? Als er maar aan te verdienen viel. Koersdalingen? Nee, dat zijn gezonde correcties. Aandelen doen het op lange termijn al-tijd beter! Kijk, wat een leuk woon-winkelproject in Florida: 16% per jaar! Logisch, want alle gepensioneerde Amerikanen willen daar wonen. Kan niet mis gaan. Staatsobligaties? Je bent toch geen dief van je eigen portemonee? Moet je kijken wat je krijgt op high yield; of doe dan op zijn minst Griekse of Turkse leningen.
Welke tijd is beter? Rendementtijd is in ieder geval leuker. Jezelf onbekommerd rijk rekenen is vele malen leuker dan benauwd vrezen voor je fnanciële toekomst. Maar we weten ook hoe rendementtijd meestal eindigt: met onvervulde beloftes en leeggelopen bubbels. Risicotijd is somberder van aard, maar ook verstandiger. We zijn op ons hoede; gespitst op adders onder het gras en vastbesloten om ons niet nog eens te laten beetnemen. En we laten dan doorgaans ook de mooiste aankoopmomenten weer aan ons voorbij gaan.
Hollen of stilstaan
Het zou mooi zijn als er tussen die twee periodes een tijdspanne zit waarin we wèl een realistische afweging van risico en rendement maken. Een overgangsfase waarin angst noch hebzucht de overhand hebben; maar waarin we een kalme, beheerste vorm van durf aan de dag leggen. Waarin we risico durven nemen – want dat hoort bij beleggen – maar er wel reële verwachtingen op na houden.
Helaas: hollen of stilstaan is de norm. Beleggers zijn óf begerig op jacht naar dubbele cijfers óf zitten bang in een hoekje, in afwachting van de crash. En daar tussenin zit weinig of niets. Misschien moeten we er ook gewoon maar eerlijk over zijn: de menselijke aard staat het nemen van verstandige beleggingsbeslissingen in de weg. Het kost een bijna bovenmenselijke inspanning om in een tijd als deze – hartje risicotijd – op zoek te gaan naar veelbelovende investeringen. Ze zijn er, heus. Waarschijnlijk zelfs meer dan in hartje rendementtijd. Een goudmijn voor wie ze durft te onderkennen. Of spreekt daar de hebzucht weer?