Krasse knarren. Vandaag stond de burgemeester op de stoep voor de felicitaties. Daar hadden ze niet op gerekend, waren er niet op gekleed en ze hadden er eigenlijk ook geen tijd voor. Maandagochtend = huis schoonmaken. Druk, druk, druk. Wat hun gezondheid betreft zijn mijn ouders eersteklas beleggers.
Jaja, ik lijk op mijn moeder. Klopt.
Financieel dan weer minder. Voor mij is het altijd een mooi ezelsbruggetje geweest. Twee maanden voor het huwelijk van mijn ouders zag de S&P 500 het licht, op 4 maart welteverstaan. Die pak ik er maar even bij dan. Oef, zowel gewoon als logaritmisch dus, in dollars en zonder herbelegd dividend.
Een trackertje S&P 500 was een beter huwelijkscadeau geweest dan dat peper- en zoutstel. Trackers waren er toen nog niet, maar het gaat om het idee. Mijn ouders hebben nooit belegd en nooit een eigen huis gekocht. Durfden ze in de jaren zeventig en tachtig niet aan met die torenhoge rentes boven 10% (!).
Afgerond van 50 naar 2400:
Logaritmische grafieken geven veel duidelijker de jaar-op-jaarstijging aan, eigenlijk een must bij zulke lange timeframes:
Beleggen voor het leven
Beleggen was en is geen cultuur in Nederland. Bij mij thuis en ook op school is het nooit ter sprake gekomen. Sinds ik op de beurs werk, trek ik de haren uit mijn hoofd, want wat laten we een vermogen liggen. Die S&P 500 grafieken bewijzen het wat mij betreft: beleggen is iets wat je je hele leven moet doen.
Mijn ouders hebben alleen gespaard, maar ook nooit wakker gelegen, want ze hadden geen risico, maar ze hebben ook nooit vermogen opgebouwd. Ik hoef niet op een erfenis te rekenen. Ach, als ze gemiddelde beleggers geweest waren... Laat ik eens even praktisch worden en vooral heel herkenbaar.
Want als u denkt dat centrale bankenperikelen, beurskrachs, geopolitiek gedoe en al die andere talloze dingen waar dagelijkse koersbewegingen aan worden opgehangen nieuw zijn, hebt u het mis. Vroeger was niet beter, vroeger was zelfs slechter. Zeker de beurs: hoge kosten en flessentrekkerij op de vloer.
Ja, want als u bijvoorbeeld een grote order inbelde bij een niet al te groot en liquide aandeel, wist de hele vloer al lang en breed dat die order er aan kwam. Vriendjes seinden vriendjes in, zeg maar. Niet de toezichthouders, maar de high frequency traders hebben deze praktijken volkomen weggevaagd.
Geldt ook voor kosten. De gillen nu weer net zo snel omlaag, als ze in de gouden jaren eind vorige eeuw omhoog gingen. Mooi om te zien dat anno nu brokers en vermogensbeheerders adverteren met kosten en niet rendementen. Ook hier geldt: bedank Vanguard en BlackRock en niet de toezichthouders.
Honderdduizenden verkoopmomenten
Ik dwaal af. Als mijn ouders inderdaad die tracker op hun huwelijksdag hadden gekregen, hadden ze sterk in hun schoenen moeten staan om die nu nog te hebben. Want in die tijd kwamen er honderdduizenden verkoopmomenten, verkoopsignalen, krachvoorspellingen en eind der tijden meldingen langs.
Kijk maar wat er zoal langs kwam sinds 1957. Eerlijk zeggen, wat had u gedaan met uw portfolio ten tijde van en ik doe maar een greep:
- Nieuw Guinea crises
- Cuba crisis en permanente Koude Oorlog
- Moord op president John F. Kennedy
- Vietnam oorlog
- Twee oliecrises
- Terreur in Europa in jaren zeventig/tachtig
Pak de lange dollar, rente-en oliegrafieken er ook maar bij: om gek van te worden. Kortom, de kans dat mijn ouders het hele ritje buy & hold hadden uitgezeten - wat uiteindelijk gewoon weer de beste methode bleek - en niet continue waren in- en uitgestapt en kosten hadden gemaakt schat ik niet heel hoog is.
Je kan ook niet alles hebben in het leven. Mij ouders zijn 86 en 85 en zijn nog kerngezond. Daar kan niemand tegenop beleggen. Nou ja, wellicht hun leeftijdgenoot Warren Buffett dan. Ik hoop dat ik zelf in zijn en de geest van dit verhaal beleg: iedere maand de markt kopen en er geen mening over hebben.
Op naar de volgende zestig jaar, pa en ma. Wat willen julllie als cadeautje, trackertje S&P 500?