Nog meer vrolijkheid. Als vermogensbeheerder is het zelfs als je als oude beer veel minder verlies maakt in een aandelenportefeuille dan de AEX, het geen leuk leven in deze markten.
Timing is door de politieke afhankelijkheid extreem moeilijk. Ik moet nu eigenlijk negatief zijn, maar met een beetje pech kraamt iemand wat uit waardoor ik weer long moet… Vandaar dat ik het deze week gewoon niet over de beurs heb.
Met een beetje geluk begrijpen de politici de noodzaak om nu een keer niet achter de feiten aan te lopen. En gaan ze gewoon eens echte stappen zetten en stoppen met elkaar in discussieprogramma’s af te vallen. De rijen moeten sluiten en het gelul over het opheffen van de euro moet eindigen.
We hebben de euro en moeten nu stappen zetten om er een goed product van te maken. Dus gauw meer eenheid in regels, belasting en werken aan een structuur zoals in de Verenigde Staten.
Transparant en eerlijk
In mijn andere column heb ik het over de vrolijkheid rond toekomstige belastingen (Robin Hood-tax) die eigenlijk bedoeld zijn om de banken aan te pakken, maar bij de gewone burger terechtkomen.
Nu wil ik het hebben over de pogingen van de toezichthouders om de financiële wereld transparant en eerlijk te maken. Maar of deze pogingen het gewenste effect geven mag u zelf bepalen. Ik ben zelf en met mijn bedrijf voor transparantie van kosten en rendementen.
Ik heb niet voor niets al jaren een portefeuille open en bloot op IEX.nl. Iedereen kan precies zien wat ik doe en of dit iets oplevert: de Lage Landen-portefeuille, maar ook mijn andere modelportefeuilles worden door onafhankelijke partijen als BBOC gevolgd en gepubliceerd in bijvoorbeeld IEXProfs magazine.
Eerlijk concurreren
Nu zijn kosten als totaal gemakkelijk transparant te maken. De klant weet precies wat hij of zij gaat betalen. Maar de verdeling van de kosten kunnen soms moeilijker transparant te maken zijn, bijvoorbeeld omdat je staffels hebt en in drukke maanden meer korting krijgt dan in rustige periodes.
Maar je kan met een indicatiebedrag werken. Om de wereld eerlijk te maken heeft men concurrentie nodig en dus moeten banken en verzekeraars concurrenten vinden in partijen zoals vermogensbeheerders en beleggingsinstellingen.
Door iedereen gelijke kansen en gelijke mogelijkheden te verschaffen en vooral door iedereen dezelfde regels te laten naleven krijg je een eerlijke concurrentie we noemen dit een level playing field. Of iedereen echt met dezelfde regels werkt wil ik in deze column ter discussie stellen.
Level playing field tussen banken en beheerders houdt dus in dat er dezelfde regels gelden voor banken als voor beheerders. Nu is een van de plannen van de Autoriteit Financiële Markten (AFM) om retourcommissies af te schaffen op transacties tussen vermogensbeheerders en brokers.
Acties belonen
Nu ben ik allereerst van mening dat het doen van transacties ook voor de beheerder kosten meebrengt en dus dat het normaal moet zijn dat deze kosten ook geheel of deels vergoed worden. Immers actie moet beloond kunnen worden.
Maar los van deze discussie wil ik me focussen op de gelijkheidsdiscussie. Met andere woorden: worden beheerders hierin gelijk behandeld als de banken? Even in Jip en Janneke-taal een uitleg van de situatie:
Een bank bestaat uit meerdere afdelingen en heeft dus aan een kant uitvoeringsafdelingen met eigen beurslidmaatschappen, maar omdat er veel beurzen zijn en ze onmogelijk overal lid van kunnen zijn maken ook zij gebruik van brokers bij het uitvoeren van orders.
De bank
Een voorbeeld uit de praktijk: de vermogensbeheerafdeling van een grootbank wil voor een klant een optieorder uitvoeren in de portefeuille van een klant. Men doet 10 putopties op de AEX. De order gaat dan via het interne systeem naar de uitvoeringsafdeling en dus via eigen clearing naar de beurs waarbij er eventueel een externe broker wordt gebruikt.
Deze uitvoering kost op Euronext laat ik het even duur inschatten bijvoorbeeld inclusief beurskosten 0,50 euro per optie dus 5 euro totaal. De broker wordt door de bank betaald. Nu betaalt de klant geen 50 cent in vermogensbeheer maar waarschijnlijk als ik zo naar een gemiddelde bank kijk 3,50 euro per contract en dus 35 euro in totaal.
Binnen de bank wordt er dus een winst gemaakt van 5 euro inkoop naar 35 euro verkoop: dus 30 euro. Nu blijft dit bedrag omdat het één bedrijf is binnen de organisatie en vinden er geen retourcommissies plaats naar de verschillende afdelingen. Natuurlijk kunnen ze binnen de organisatie schuiven met kosten en opbrengsten.
De vermogensbeheerder
Nu de situatie bij een vermogensbeheerder: de beheerder is zelf geen lid van de beurs en vraagt zijn depotbank (bijvoorbeeld Binck, SNS Securities, TGB, et cetera) om de 10 opties uit te voeren. De beheerder betaalt hiervoor bijvoorbeeld 2 euro per contract aan zijn depotbank en laat de klant slechts 3,00 euro per contract betalen.
De klant is dus goedkoper uit dan bij een bank. De depotbank zal een soortgelijke kostenstructuur kennen als een grootbank maar doordat ze iets kleiner is zullen de inkoopkosten mogelijk iets hoger liggen. De depotbank zal bijvoorbeeld 0,75 betalen aan beurskosten en andere kosten en dus verdienen zij 1,25 euro aan de beheerder.
Dubieuze regel
Hier heeft de AFM geen moeite mee, maar dat de beheerder inkoopt op 2 euro per contract en zijn klant 3 euro per contract laat betalen daar hebben ze wel moeite mee. Want de beheerder krijgt via een retourcommissie 1 euro terug per contract en dat mag als het aan de AFM ligt niet meer.
De klant betaalde in dit fictieve voorbeeld dus gewoon 3 maal 10 = 30 totaal en is dus in veel gevallen goedkoper uit dan bij een grootbank. Maar ondanks dat de grootbank het bedrag nog wel mag verdienen heeft de AFM het plan dat de retourcommissie helemaal afgeschaft moet worden.
Dus de betaling tussen depotbank en beheerder van in dit fictieve voorbeeld 1 euro is verboden, maar oppotten in je bedrijf en het niet transparant maken hoeveel er nu eigenlijk echt verdiend wordt mag wel. Een klant kan de prijs van de beheerder altijd vergelijken met de doe-het-zelf-prijs bij een depotbank als Binck.
Prijsbeleid
De doe-het-zelf-prijs ligt vaak dicht tegen de inkoopprijs van de beheerder. Als een klant deze opslag niet wil betalen of er een korting op wil, kan hij altijd onderhandelen met zijn beheerder. Een beheerder heeft zo de mogelijkheid tot een prijsbeleid. Maar zonder de retourcommissie is er geen prijsbeleid.
Of een heel beperkte vorm ervan. Vermogensbeheerders gaan daarom werken met een all in fee. Maar als je het hele jaar niks doet voor je klant bereken je veel te veel en als je een actieve beheerder bent dan reken je eigenlijk te weinig. Dus passief beleggen en niks doen voor je klant wordt dus beloond.
Immers hoe minder je doet als beheerder hoe meer je overhoudt. Of dit nu beter is en of dit nu echt is wat we willen vraag ik me af. Alsof het uurtje-factuurtje in de verzekeringswereld goed was voor de klant? Nu denken sommige beheerders dat deze maatregel speciaal genomen is om de grootbanken te redden en concurrentievoorsprong te geven boven de vermogensbeheerders.
Geen kwade opzet
Maar gelukkig heeft de AFM voor mij bewezen met hun eerdere promotie van trackers dat het zeker geen kwade opzet is. Zij promootten immers trackers, zonder dat ze iets van het product begrepen. Pas later gingen ze beseffen dat er synthetische trackers waren die met swaps werkten en allerlei gevaren hebben die beleggingsfondsen niet hebben.
Ook de leveraged en short-trackers profiteren onterecht van de AFM-promotie. Kunnen ze niet gewoon alsnog met transparantieregels komen? Dus de beurskosten op de nota en de retourcommissies gespecificeerd. Dus bedrag x voor de beurs en bedrag y voor de depotbank en bedrag z voor de beheerder.
Als dit praktisch mogelijk is zou ik een groot voorstander zijn van deze transparantie en het graag doorvoeren. De klanten die ik spreek hebben geen problemen met een kleine kickback als ik daar ook iets voor doe.