Waarom centrale banken het R-woord mijden

De jaren twintig uit de vorige eeuw begonnen en eindigden met een recessie. Tussendoor waren er ook nog twee. Ik heb ze tien keer nageteld, want het gaat er niet in. Víér recessies tijdens de Roaring Twenties van de vorige eeuw? Toch ging de Dow Jones prijsindex vijf keer over de kop. Als de koersen niet zo moeilijk deden vanaf oktober 1929, was het zeven keer geweest.

Die vier recessies duiden meteen waarom de Dow Jones volledig on steroids ging in de laatste jaren van die Roaring Twenties.

Pas in 1954

De bedrijfswinsten bleven ver op de koersen achter. Het is een trauma dat de VS en de beleggerswereld en centrale banken nog achtervolgt: een 89% krach, Grote Depressie en WOII verder zag de Dow Jones pas in 1954 de top uit 1929 terug.

Afgelopen week barstte het WK Rente Verhogen los. De Fed en diverse andere (grote) centrale banken strooien met kwartjes. Of downers voor de economie. Want ergens dit jaar drong bij alle centrale banken door dat de inflatie terugdringen niet gaat zonder economische schade en misschien wel een recessie.

Taboe

Minder scheutig zijn banken met het R-woord. Het lijkt alsof er een taboe heerst bij monetaire en fiscale autoriteiten op het gebruik van het woord recessie, ook al staat die in sterren en data geschreven.

Waarom? Tot dusverre waren er maar drie deze eeuw! Een recessie na een boom is gezond en werkt louterend. Met excessen wordt afgerekend, dor hout wordt gekapt en de zaadjes worden geplant voor een nieuwe groeispurt.

Geen politicus wil de eerste zijn om recessie uit te roepen, want straks krijgt hij er zelf de schuld van.

Koersen in de fik

Dat centrale bankiers het woord zo lang mogelijk mijden, heeft met selffulfilling prophecy te maken. Als Jerome Powell of Christine Lagarde aan het einde van hun persconferenties nog even zeggen: ‘Just one more thing, recession!’ Dan komt-ie er ook.

De koersen in de fik, de journaals openen er mee, kranten en internet schreeuwen. Iedereen schrikt, houdt de portemonnee dicht, investeert niet.

Iedere punt en komma die centrale bankiers uitspreken, telt en ze willen zeker geen recessie veroorzaken door er juist voor te waarschuwen.

Twee jaar zijwaartsen

De cijfers lopen uiteen, maar een gemiddelde recessie in de laatste 60 jaar duurt hooguit een jaar en levert gemiddeld -20% op het bord op. Op de langste termijnen is het 40%.

De AEX zit exact tien maanden in een bear market en staat op -20% vanaf de top. Dat is op de dag dat het buiten echt herfst is en Duitsland zegt dat er echt een recessie komt deze herfst en winter.

Historisch gezien bodemt de markt ergens in het midden van een recessie. En dan weten we nog niks. Misschien heeft de beurs de daling al gehad, komt er nog echt een klap naar beneden of dalen, sudderen en zijwaartsen we nog twee jaar.

Stel u voor

Eigenlijk waren een bear market, krach en recessie in maart en april 2020 – langer duurde het niet – ideaal. Quick & dirty en weer door.

Bij het woord ‘recessie’ denken beleggers echter aan 1929 of de jaren 70 en niet aan 2020. Toen duurde het al met al een decennium en was het alleen maar dirty.

Daarom gebruiken centrale banken liever dat woord recessie niet. Want stel u voor. Zodra ze dat wel doen, moet u misschien de markt kopen. Het zou zo maar de bodem kunnen zijn.