Beleggen in grondstoffen is ogenschijnlijk een beetje een crowded trade. Iedere beginnende belegger kan inmiddels de redenen opdreunen waarom grondstoffen in een portefeuille thuishoren: inflatiedreiging en de sterke groei van China en andere opkomende economieën. Is dat juist niet een reden om iets voorzichtiger te worden met commodities? Het kan maar zo anders uitpakken tenslotte. Zelfs het Chinese groeiverhaal is inmiddels af en toe wel eens onderhevig aan twijfel.
Volgens David Field, fondsmanager van Carmignac Commodities, zijn er op korte termijn inderdaad de nodige risico’s, maar al met al, stelt hij in een interview met IEXProfs, is het lange termijnverhaal rond commodities nog volledig intact.
“De belangrijkste motor is en blijft de groei van China. Natuurlijk kan ook de Chinese groei best wat terugvallen – dat zou allleen al op grond van de Wet van Grote Getallen moeten gebeuren - maar zelfs dan hebben we het nog over 7% à 8% economische groei per jaar. Er is een heel reëel risico dat de grondstoffenmarkt bij de eerste tekenen van Chinese vertraging heftig gaat reageren. Zo’n knee-jerk reaction is echter een kortstondige beweging in een positieve lange termijntrend.”
“Als je puur naar vraag en aanbod kijkt, is het beeld heel positief. De vraag uit China zal de komende vijf tot tien jaar zeker doorgroeien en India zal rond 2015 ook een aanmerkelijk grotere afnemer van grondstoffen zijn. Aan de andere kant zie je dat de aanbodkant het moeilijk heeft. De bestaande infrastructuur is oud; er wordt ieder jaar minder geproduceerd. De laatste grote kopermijn is in de jaren negentig geopend, in Chili, om maar iets te noemen.”
300 kilometer spoorlijn
“De schaarste zit hem niet eens zozeer in het feit dat de grondstoffen opraken. Het probleem zit hem in de infrastructuur om het uit de grond te halen. De markten waar ik de meeste kansen zie de komende tijd, zijn koper, ijzererts en oil services. IJzererts is op zich niet bijzonder waardevol. Er is ook genoeg van. Het probleem is dat er 25 jaar te weinig is geïnvesteerd in de infrastructuur. In Australië wordt nu een nieuwe mijn geopend, maar dat gaat niet zomaar. Dat duurt járen. Er moet ruim 300 kilometer spoorlijn worden aangelegd en een haven. Dat kost miljarden.”
“Aan de andere kant blijft de vraag groeien. Als de vraag naar staal in China met 10% stijgt, zoals het nu jaarlijks ruimschoots doet, geeft dat een enorme druk op de aanbodkant. Ook koper is een verouderde industrie. Er is een groot tekort aan nieuwe kopervondsten in veilige landen. Dat heeft onder andere te maken met de financiële crisis. Door het stopzetten van bankfinanciering zijn er de laatste jaren geen nieuwe grote mijnen meer opgestart. Die aanbodachterstand zal maar heel langzaam worden ingehaald.”
“Oil services - de dienstverlening aan de olieindustrie - is een van de beste opportunities, naar mijn idee. Zestig tot zeventig procent van de olieproductie is afkomstig uit velden die 40 jaar en ouder zijn. Daar is nieuwe technologie voor nodig, om daar de laatste tien à twintig procent uit te krijgen. Bedrijven als Schlumberger en Haliburton zijn daarin gespecialiseerd. Daarnaast zal exploratie en ontwikkeling steeds belangrijker worden. Kijk naar de vondsten in de oceaan bij Brazilië. Alleen de eerste boring, om het vinden, kostte al 120 miljoen dollar.”
Liever aandelen dan fysiek
Field heeft een voorliefde voor aandelen boven investeringen in de grondstoffen zelf. Dat heeft een strategische reden, maar er schuilt ook een praktische overweging achter. “Als ik mijn werk doe en de pure plays kan vinden in deze markten, dan behaal ik vrijwel zeker een outperformance ten opzichte van de commodities zelf. In aandelen heb je ook vaak betere liquiditeit. Ik ben te allen tijde in staat om 80% van mijn portefeuille binnen vijf dagen te liquideren. Dat is belangrijk om de risico’s te kunnen beheersen.”
De èchte risico’s voor de middellange termijn zitten volgens Field vooral in het grote economische plaatje. “Er zijn twee manieren waarop het mis kan gaan. Eén is een wereldwijde recessie. Ik denk niet dat de kans daarop groot is; alleen als de olieprijs snel richting de 140 dollar gaat bewegen wordt die kans reëel. Dat zal een enorme impact op de groei hebben, namelijk. Een tweede spaak in het wiel zou uit Amerika kunnen komen. De grote vraag is nu wat er in het tweede halfjaar gebeurt als QE2 ophoudt. Tot dusver zijn de signalen uit Amerika echter nog positief.”
En de problemen in de eurozone dan? De Australiër Field haalt minzaam lachend zijn schouders op. “Ik vind het wel komisch als mijn aandelen dalen door problemen in Griekenland. Wat daar aan de hand is betekent namelijk helemaal niets voor de mondiale grondstoffenmarkt. Sowieso is Europa niet echt een relevante markt. Europa is goed voor 8% van de wereldvraag. Dus ik lig er niet echt wakker van wat hier gebeurt, tenzij de perceptie gaat ontstaan dat Europa de wereldeconomie gaat meetrekken in een crisis. Voorlopig zie ik dat nog niet gebeuren.”