Waar maakten we ons eigenlijk druk over? Als de Fed ècht begon met taperen zou de markt een dreun krijgen. Not. De loopgravenoorlog in Washinton rond de overheidsbegroting en het schuldenplafond zou in januari nog heviger dan tevoren losbranden. Nu ligt er voor kerst al een deal.
De grootste hoofdpijndossiers lijken ineens met - ogenschijnlijk - het grootste gemak te worden opgelost. Wat te denken van de grootste Gordiaanse knoop van allemaal, de Europese bankenunie? Die werd tussen neus en lippen door ook nog even gepresenteerd deze week, door een glimmende Jeroen Dijsselbloem.
Eindelijk daadkracht in de Europese Unie? Nou, laten we niet overdrijven. Om te beginnen is de bankenunie nu niet direct het vlotste project in de Europese geschiedenis.
En na de eerste triomfantelijkheden begint ook de werkelijkheid een beetje in te zinken, namelijk dat die eerste opzet voor een bankenunie misschien toch niet de gedroomde oplossing is. De Wall Street Journal is al openlijk aan het twijfelen geslagen.
"Analysts—and even some European Union officials—warn that the elaborate construction isn't "European" enough to work and still too dependent on national governments.
"They say that clashing national interests have made the banking union too convoluted and left it with too small a pool of financial reserves to make it credible."
Wat een efficiënt Europees mechanisme zou moeten zijn om probleembanken 'gecontroleerd' om te laten vallen zonder hele landen mee te trekken, is een veelkoppig overlegstelsel geworden waarvan je je maar moelijk kunt voorstellen dat daar in één crisisweekend kordate besluiten uit kunnen komen rollen.
Alex Barker van de Financial Times knutselde deze grafische weergave van de bankenunie in elkaar.
Klik op het schema voor een leesbare versie
Natuurlijk, er ligt een akkoord en dat is al heel wat meer dan velen midden in de eurocrisis van 2011 en 2012 voor mogelijk hielden. Hulde, dus. Maar het lijkt erop dat het probleem hier toch nog niet helemáál mee uit de wereld is.