Van beleggers
voor beleggers
desktop iconMarkt Monitor
  • Word abonnee
  • Inloggen

    Inloggen

    • Geen account? Registreren

    Wachtwoord vergeten?

Ontvang nu dagelijks onze kooptips!

word abonnee

'Europa geeft Grieken meer tijd'

Meld u aan voor de dagelijkse Beursupdate

Dagelijks een update van het laatste beursnieuws en beleggingskansen in uw mailbox!

 

Reacties

23 Posts
Pagina: 1 2 »» | Laatste | Omlaag ↓
  1. [verwijderd] 21 mei 2015 08:07

    Deze politici kunnen het niet verkroppen dat Griekenland uit de EU stapt, dan lijden ze gezichtsverlies.

    Het financiele verlies van niet terug betaalde leningen is voor het gewone volk, dat alleen maar af te toe mag stemmen, en verder alles moet slikken.

    De Grieken hebben zo vrij spel en soeperen alle leningen op aan hoge AOW uitkeringen en hoge minimum lonen.
  2. [verwijderd] 21 mei 2015 09:07
    ER is meer tijd nodig om een goed verkopend verhaal in elkaar te zetten zodat vooral de EU het redden van Griekenland kan verkopen en er dus weer (meer) geld in Griekenland wordt gepompt.
    Wie denkt dat er uberhaupt over "Grieken uit de EU zetten" wordt gedacht is dom en snapt het belangen-probleem niet.
    De Grieken wel en die weten dat OOK Amerika druk uitoefent op de EU om vooral Griekenland BINNEN de EU te houden ivm de strategische ligging van het land.
    Die strategische ligging wil je dus "BINNEN HOUDEN"...en dat mag best wat miljardjes aan euros kosten...snap het dan !!
    Kijk verder dan alleen je emoties...er speelt veel meer dan alleen dom geld in Griekenland pompen waarvan iedereen weet dat het dan gewoon WEG IS....
    Griekenland is HERE TO STAY....er moet alleen een knap reddingsverhaal voor de EU in elkaar getimmerd worden en dus is toneel spelen en tijd rekken nodig, maar de Grieken krijgen hun redding !! OOK hier spelen de YANKIES mee bij het maken van beslissingen...er is wereld politiek en er zijn dus belangen (strategische belangen)...
  3. [verwijderd] 21 mei 2015 09:14
    @Zepolna

    Begrijp wel degelijk dat er meer belangen zijn (strategisch, geïnvesteerd politiek kapitaal) dan enkel de 'simpele' centjes.

    Maar als 'ze' op deze weg doorgaan ontstaat er een veel groter probleem. De langzaam ontluikende anti-EU bewegingen krijgen steeds meer de wind in rug. In bijna alle landen binnen de eurozone staan de anti-EU partijen op winst. En dat zijn af en toe niet de meest democratische partijen.

    In Nederland heb je als EU-tegenstander 2 keuzes: de SP of de PVV, waarbij ik betwijfel of de eerste wel echt anti-EU is. Tot nu toe heeft de politiek het geluk gehad dat Nederlanders niet one-issue stemmen. De bijkomende schade van een SP of PVV aan de macht wordt door het gros van de bevolking als schadelijker gezien als het eurozone lidmaatschap.

    Maat wat als deze poppenkast nog veel langer duurt? Het kan zomaar gebeuren, kijk maar naar Griekenland zelf. Wat als er en masse anti-EU/nationalistische partijen in Europa aan de macht komen omdat onze huidige leiders geen harde beslissingen durven te nemen? Dan kan het wel eens heel snel heel eng worden hier.

    Een dictator hecht geen waarde aan verdragen. De eurocraten denken dat ze de werkelijkheid op papier onder controle kunnen houden, maar de werkelijkheid zou wel eens veel weerbarstiger kunnen zijn.

    We beginnen in Europa langzaam op een vulkaan te dansen.
  4. [verwijderd] 21 mei 2015 09:54
    Volledig mee eens AlexB. Over een kleine twee jaar zijn er weer verkiezingen in Nederland. Ben benieuwd hoe de Nederlandse opstelling t.a.v. Griekenland zich gaat ontwikkelen de komende tijd met een gedecimeerde PvdA en een VVD die als aangeschoten wild rondzwalkt. Overigens, zo corrupt als de VVD politici zich de laatste tijd voordoen....toch nog wat geleerd van die Grieken hahaha.
  5. forum rang 5 theo1 21 mei 2015 10:06
    Wat een ontzettend walgelijke club is die EU toch. Een stel slappe zakken dat zich door de Grieken laat gijzelen en dat probleem nog steeds niet weet op te lossen. Het ettert nu al jaren op deze manier door. De politici zijn zelfs zo onthutsend onbekwaam dat ze het beleid door de centrale bank laten bepalen. Ze hebben zichzelf de facto al afgeschaft.

    Natuurlijk hebben de Amerikanen Griekenland liever binnen de EU, zij hoeven de rekening niet te betalen dus hun maakt het niet uit hoeveel het kost. Ze lachen zich in Washington waarschijnlijk helemaal rot om dat stel onnozelaars in Brussel. Tussen de ergernis over het eindeloze geklungel door.

    Een "knap verhaal" gaat nooit meer lukken. Iedereen doorziet dit gekluns. Ik zie ook geen verborgen spel, alleen maar heel erg slecht uitgevoerd paniekvoetbal. En "gezicht verliezen" is geen issue wat mij betreft, want wat je niet hebt kan je ook niet verliezen. Als ik Brit was, zou ik direct voor uittreden stemmen. Bij dit stel wil je niet horen. Als dat nadelen heeft voor de handel, dan los je dat op. Zonder 28 blokken (hoeveel zijn het intussen wel niet?) aan je been gaat dat een stuk gemakkelijker.

    En de SP is verbaal anti-EU, TOTDAT het pluche in zicht komt. Dan is het gewoon een pvda-light.
  6. forum rang 5 theo1 21 mei 2015 10:59
    De enige geldige reden om bij de EU te willen horen, is als het alternatief Moskou is. Dat is nog erger. Gelukkig zitten wij hier niet met dàt dilemma.

    Het absolute treurige dieptepunt zou trouwens zijn als onder druk van Griekenland en de aardbeientelers de sancties tegen Rusland zouden worden opgeheven. Dan kan je echt niet dieper meer zakken.
  7. dootje 21 mei 2015 14:19
    De financiële problemen in Athene houden de eurozone uit de slaap. Reken er niet op dathet goedkomt, het gaat al eeuwen zo.
    Grapje uit de eurocrisis: een Griekse burgemeester gaat op een dag op bezoek bij een collega in Spanje. De Spaanse burgemeester zit achter een prachtig eikenhouten bureau; in de badkamer treft de Griek marmeren wasbakken aan. ‘Waar betaal je dat van?’ vraagt hij. De Spanjaard wijst uit het raam: ‘Zie je die brug daar? Die is gebouwd met Europees subsidiegeld. Ik heb de kosten van de brug iets overschat en het extra geld gebruikt om mijn huis te verfraaien.’ Het jaar erop gaat de Spaanse burgemeester op bezoek in Griekenland en ziet dat zijn Griekse collega achter een teakhouten bureau zit. De kranen in de badkamer zijn van goud. ‘Waar doe je het van?’ roept hij uit. De Griekse burgemeester wijst uit het raam: ‘Zie je die brug daar?’ ‘Nee,’ antwoordt de Spanjaard. Waarop de Griek knipoogt: ‘Precies.’
    De eurocrisis is inmiddels voorbij, het Griekse drama niet. De meeste eurolanden die de afgelopen jaren in geldnood raakten – Spanje, Portugal, Ierland – lukt het, met veel pijn en moeite, om de financiën op orde te brengen. Griekenland blijft voortmodderen, met, zo lijkt het, nauwelijks uitzicht op verbetering. Wat is dat toch met Griekenland? Het grote geheim: dit is voor Griekenland niets nieuws. Het land waaraan Europa inmiddels al 240 miljard euro aan noodkrediet verstrekte, leent al zolang als het bestaat meer dan het kan terugbetalen. Sterker: het ontstond failliet. Van de ruim 190 jaar dat Griekenland als staat bestaat, verkeerde het ruim 90 jaar in surseance. ‘De geschiedenis van het moderne Griekenland is die van zijn leningen,’ schreef de Griekse econoom Andreas Andreadis al in 1904.
    Buitenlandse waarnemers verbazen zich al sinds jaar en dag over de kwaliteit van het landsbestuur dat zulke grote sommen geld uit het buitenland leent. In 1843 merkte een journalist in het conservatieve Britse blad Blackwood’s Edinburgh Magazine op dat het Griekse hof ‘een ongebruikelijk hoge aanvoer van corrupte politieke avonturiers heeft’.

    Auteur: Michiel Dijkstra, Elsevier
  8. dootje 21 mei 2015 14:21
    Hij doelde op de Fanarioten, families van Griekse intellectuelen uit Constantinopel (nu Istanbul) die
    vaak al generaties lang prominente posities aan het Ottomaanse hof bezetten en na de Griekse
    onafhankelijkheidsverklaring in 1821 naar Athene kwamen, ‘opgeleid voor bureaucratie en
    zedeloosheid door de Turken’, aldus Blackwood’s. De groep bracht slechts ‘incapabele
    raadslieden, nutteloze ambassadeurs en onkundige ministers’ voort.
    Volgens politicoloog Kleomenis Koutsoukis is het Griekse politieke systeem al zolang het bestaat,
    georganiseerd rondom het uitruilen van gunsten, of rousfeti – een erfenis van eeuwen Ottomaanse
    overheersing, stelt hij. Geen stem wordt uitgebracht, geen verkiesbare plaats gecreëerd, zonder dat
    er iets tegenover staat. Omgekeerd krijgen Grieken niets van de overheid gedaan zonder fakelaki
    (kleine envelopjes, een verwijzing naar smeergeld).
    De in Berlijn gevestigde corruptiewaakhond Transparency International schrijft in een rapport dat de
    corruptie in Griekenland het gevolg is van een ‘waardencrisis, die zowel de Griekse mentaliteit als
    de belangrijkste instellingen van het land heeft doordrongen’. Verderop: ‘Grieken leven in een staat
    van “corrupte legaliteit”, wat betekent dat de wet corrupte praktijken gedoogt of zelfs bevordert.
    Corruptie is endemisch: het beperkt zich niet tot bepaalde politieke partijen of sociale klassen, noch
    tot de publieke sector.’
    Op de corruptieranglijst van Transparency International bezet Griekenland een van de laagste
    plekken van alle Europese landen; het is corrupter dan Ghana en Namibië. Maar Griekenland wist
    altijd geld te lenen – sterker, zonder hulp van grote Europese landen was het in 1832 niet
    onafhankelijk geworden. Het heeft ook eerder onder curatele van internationale schuldeisers
    gestaan. Zoals het nu gaat, gaat het al bijna tweehonderd jaar.
    Of misschien wel tweeënhalfduizend jaar. De oude Grieken hebben het staatsfaillissement in de
    vierde eeuw voor Christus ‘uitgevonden’. Toen verklaarden tien stadstaatjes op Attica, het
    schiereiland waarop Athene ligt, niet in staat te zijn hun schulden terug te betalen. De Apollotempel
    op het eiland Delos, die de lening had verstrekt, leende in de eeuw erna liever zijn geld uit aan
    handelaren dan aan steden.
    Dionysos de Oudere, tiran van de Griekse stadstaat Syracuse (op Sicilië), kan de eerste
    muntdevaluatie in de geschiedenis op zijn conto schrijven. Toen hij zijn schulden aan zijn burgers
    niet kon terugbetalen, dwong hij iedereen zijn munten in te leveren en liet vervolgens elke munt van
    1 drachme, ook die van hemzelf, opnieuw slaan als eentje van 2 drachme. Toen was hij opeens ‘rijk
    genoeg’ om het geleende geld terug te geven.
    De geschiedenis van het moderne Griekenland en zijn leningen begint pas echt in de herfst van
    1823, toen Ioannes Orlandos en Andreas Louriotis in Londen arriveerden. De twee jonge
    ‘kosmopolieten’ waren door de regering eropuit gestuurd om een lening los te peuteren waarmee
    de Onafhankelijkheidsoorlog tegen het Ottomaanse Rijk kon worden gefinancierd.
    Orlandos was de schoonzoon van Giorgos Koundouriotis, de president van het land en een
    vermogend reder. Louriotis was een vertrouweling van een andere landsbestuurder, de rijke
    Fanarioot Alexandros Mavrokordatos. De twee werden al snel vergezeld door een derde, Ioannis
    Zaimis. Die was eropuit gestuurd door Theodoros Kolokotronis, een generaal van bescheiden
    afkomst die Koundouriotis, Mavrokordatos en de andere Fanarioten in het landsbestuur intens
    wantrouwde.
    Griekenland was toen – net als nu – belangrijk voor Europa: nog niet vanwege zijn gevaarlijke
    schuldenlast, maar vanwege zijn reputatie als bakermat van de westerse beschaving. Het
    continent, maar vooral Engeland, was in de ban van de liefde voor de Griekse cultuur, het
    filhellenisme, aangevuurd door de gedichten van Lord Byron en de vertalingen van Plato en
    Homerus door Friedrich August Wolf.

    Auteur: Michiel Dijkstra, Elsevier
  9. dootje 21 mei 2015 14:21
    De drie jonge Grieken hadden dan ook weinig moeite om aan geld te komen. Met hulp van een
    groep rijke Britten die waren verenigd in de London Philhellenic Committee, wisten ze in de City –
    ook toen al een zakencentrum – een lening van 800.000 pond te krijgen (omgerekend naar prijzen
    van nu zo’n 120 miljoen euro). Griekenland kreeg de smaak te pakken en leende een jaar later nog
    eens 2 miljoen pond (275 miljoen euro).
    Van die sommen geld kwam, zo bleek later, slechts een kwart daadwerkelijk in Athene terecht. Wat
    er met de rest is gebeurd? De jonge kosmopolieten die de lening namens Griekenland aangingen,
    zouden zelf in Londen nogal wat hebben uitgegeven aan dure diners, en meer. Ook streken de
    mannen van het London Philhellenic Committee enorme commissies op. Dagblad The Timesviel ze
    er hard om aan, maar hun voorman John Bowring verdedigde zich: ‘Wanneer er zich een kwestie
    van economisch belang voordoet, is er geen sprake van filantropie, patriottisme of
    onafhankelijkheid.’
    De Grieken konden het geld dat ze hadden geleend, maar niet gekregen, niet terugbetalen. In
    1826, nog voor het goed en wel het juk van de Ottomaanse sultan had afgeschud, was het land al
    officieel failliet.
    De Grieken wisten uiteindelijk pas in 1832 de Ottomanen te verdrijven, met hulp van de
    grootmachten Engeland, Frankrijk en Rusland. In ruil daarvoor moesten ze wel de Duitse prins Otto
    van Beieren als hun Koning accepteren. In eerste instantie waren ze ‘redelijk enthousiast’, de
    nieuwe Koning minder. De journalist van Blackwood’s Edinburgh Magazine schreef dat de
    ‘getoonde toewijding elk hart had verwarmd dat niet was beschermd door een ondoordringbare
    laag van bier en Sauerkraut’.
    Koning Otto ging een nieuwe lening aan van 2,4 miljoen pond bij de beroemde bankiersfamilie
    Rothschild, deels om de leningen uit Londen terug te kunnen betalen. Maar zijn schuldeisers eisten
    wel dat hij hoge belastingen oplegde om de schulden terug te betalen, waardoor de jonge Beier
    zich in rap tempo bij het Griekse volk impopulair maakte. Toen hij in 1847 kort de betalingen
    staakte, bezetten Frankrijk en Engeland de haven van Piraeus.
    Koning Otto’s dertigjarige bewind – in Griekenland de Bavariocratie genoemd – eindigde toen hij in
    1862 werd afgezet. De Duitser wist de schuldencrisis niet op te lossen. De Koning voerde wel
    verstandig economisch beleid – zo introduceerde hij een harde munt – maar de schulden bleven
    toenemen. Het zou nog tot 1878 duren voordat de schuld die tijdens zijn koningschap was
    aangegaan, was afgelost.
    Wel drukte Otto zijn stempel op het land. Het Griekse parlementsgebouw – dat gebouw aan het
    Syntagmaplein dat telkens in beeld komt als er rellen zijn in Athene – was zijn oude Koninklijk
    Paleis. Het is ontworpen door de architect van het Beierse koninklijk hof. Otto was in zijn dertig jaar
    als Koning erg van zijn land gaan houden. Zijn laatste woorden, in 1867, waren: ‘Griekenland,
    Griekenland, mijn geliefde Griekenland.’
    Op 10 december 1893 wendde premier Charilaos Trikoupis zich tot het parlement en sprak een van
    de beroemdste zinnen uit de Griekse geschiedenis: ‘ ??st???? ??????, ept??e?saµe? ’. Vrij
    vertaald: ‘Mijne heren, helaas zijn we failliet’ – in Griekenland nog steeds een gevleugelde
    uitspraak wanneer iets compleet mislukt, zoals het in elkaar zetten van een IKEA-kast.
    Trikoupis had in de jaren ervoor veel geld geleend in Londen en Parijs: om de Griekse economie te
    moderniseren, liet hij spoorwegen, havens en meer aanleggen. Maar het resulteerde niet in extra
    groei, de Griekse export bleef voornamelijk bestaan uit rozijnen. Toen de prijs daarvan instortte,
    zakte de economie in elkaar, net als de belastinginkomsten.

    Auteur: Michiel Dijkstra, Elsevier
  10. dootje 21 mei 2015 14:22
    De leningen die Griekenland was aangegaan, waren geregeld door de schatrijke bankier Andreas
    Syngros uit Constantinopel, een goede vriend van Trikoupis. In zijn autobiografie verwonderde
    Syngros zich niet dát Griekenland failliet was gegaan, maar wel dat het zo lang op zich had laten
    wachten.
    Net als nu woonden veel rijke Grieken, die vaak grond, schepen en financiële instellingen in het
    land bezaten, niet in Griekenland zelf, maar in grote commerciële centra als Constantinopel,
    Alexandrië (in Egypte) en nog verder weg. Een gevolg van de Griekse diaspora.
    Griekse solidariteit kent haar grenzen. Syngros gaf al vóór het faillissement aan de Griekse
    volksvertegenwoordiging toe dat hij, ondanks zijn grote financiële belangen in het land, nauwelijks
    belasting betaalde: hij vond dat vanzelfsprekend. Na het staatsbankroet grapte hij tegen Trikoupis:
    ‘Failliet gaan is ook een kunst.’
    Aan de staat deden ze niets cadeau, maar vermogende diaspora-Grieken investeerden wel grote
    sommen geld in het land. De eerste moderne Olympische Spelen, die het – failliete! – Griekenland
    in 1896 organiseerde, waren voornamelijk gefinancierd met giften. Koopman Giorgios Averoff uit
    Alexandrië doneerde 1 miljoen drachme om het Panathinaikos-stadion te restaureren.
    Na het faillissement werd Griekenland onder het bewind geplaatst van een Internationale
    Financiële Commissie, de eerste trojka zeg maar. Die inde namens de schuldeisers inkomsten uit
    staatsmonopolies en douaneheffingen. Volgens econoom Giorgios Kostelenos groeide de Griekse
    economie van 1911 tot 1931 met bijna 20 procent per jaar. Griekenland produceerde steeds meer
    tabak in Macedonië en Thracië, gebieden die waren veroverd op Bulgarije en het Ottomaanse Rijk.
    Toen begon de Grote Depressie. In april 1932 verklaarde premier Eleftherios Venizelos tegenover
    de Internationale Financiële Commissie dat Griekenland niet langer aan zijn verplichtingen kon
    voldoen. Naar verluidt gebruikte hij precies dezelfde woorden als Trikoupis zo’n veertig jaar eerder.
    Griekenland was in die tijd een van de vele landen die zijn schulden niet konden terugbetalen. Eén
    land eiste daarbij alle aandacht op: Duitsland. Schuldeisers waren woedend. In het boek Foreign
    Bonds: an Autopsy(Buitenlandse verplichtingen: een autopsie) van Max Winkler uit 1933 noemde
    de Engelse politicus Arthur Samuel de Duitse weigering om zijn verplichtingen na te komen – de
    opgelegde herstelbetalingen – een ‘koele en egoïstische veronachtzaming van eerder aangegane
    verplichtingen’, en ‘getuigend van de Pruisische mentaliteit die eerder leidde tot de Wereldoorlog’.
    Overigens: Winkler schreef over Nederland dat het ‘schuldig was aan slechts één faillissement, in
    1814. Het land heeft sindsdien nauwgezet aan zijn verplichtingen voldaan en het heeft een zeer
    goede naam in de internationale financiële markten.’
    Terug naar Griekenland. Na de Tweede Wereldoorlog werd de Internationale Financiële Commissie
    opgeheven, door de schulden werd een streep gezet. Griekenland had zelf in de oorlog gedwongen
    leningen verstrekt aan bezetter Duitsland – omgerekend goed voor 11 miljard euro. Hiervoor eist de
    radicaal-linkse Syriza-regering zeventig jaar later alsnog herstelbetalingen.
    Met geld van het Marshallplan wist de Griekse economie na de oorlog op te krabbelen. Het leidde
    tot wat ze in Griekenland het economisch mirakel noemen – de tijd van 1950 tot 1970 toen de
    welvaart snel steeg. De moderniseringen gingen niet van een leien dakje: het politieke
    establishment weigerde veel hervormingen uit te voeren die de Amerikanen suggereerden omdat
    ze ten koste zouden gaan van de eigen privileges. Ruim zestig jaar na het Marshallplan gaat het
    nog precies zo. De oprichters van Nea Demokratia en PASOK – tot de komst van Syriza de
    belangrijkste politieke partijen in Griekenland – wilden beide de Griekse samenleving moderniseren
    en de corruptie, oneerlijkheid en armoede uitbannen, schrijft politicoloog Koutsoukis.

    Auteur: Michiel Dijkstra, Elsevier
  11. dootje 21 mei 2015 14:23
    Maar dat is mislukt. Eenmaal aan de macht zetten ze de traditie van corruptie en leven op krediet
    onverdroten, en op nooit eerder vertoonde schaal, voort. Maar het land ging al die tijd niet failliet;
    en toen Griekenland in 2001 toetrad tot de eurozone, leek iedereen de moeizame financiële geschiedenis van het land vergeten. Zonder Griekenland is de Europese familie niet compleet, was het gevoel. En dus kon de geschiedenis zich herhalen.

    Auteur: Michiel Dijkstra, Elsevier
  12. EmileB 21 mei 2015 18:46
    "Voor de hervorming van het pensioenstelsel en de arbeidsmarkt krijgt Athene langer de tijd"?
    Nog langer de tijd om te herhalen dat ze het niet gaan doen.

    Zorg er NU voor (door niet te steunen) dat de Grieken de ambtenarensalarissen en pensioenen niet meer kunnen betalen. DAN pas zal het volk (25% ambtenaar) alles willen doen om nog 'iets' aan inkomsten te krijgen.
23 Posts
Pagina: 1 2 »» | Laatste |Omhoog ↑

Meedoen aan de discussie?

Word nu gratis lid of log in met je emailadres en wachtwoord.

Lees verder op het IEX netwerk Let op: Artikelen linken naar andere sites

Gesponsorde links