rene l schreef op 6 april 2019 11:23:
[...]
DZR, als je me zou kennen dan zou je weten dat ik helemaal niet de beroerdste ben maar juist realistisch denk.
Ik weet het nog goed, begin jaren 90 kwam de telefoniste naar mij toelopen.
Hier heb je een fax van het Rode Kruis met een order van precies 100.000 Gulden.
Het was feest op de zaak, dit soort opdrachten kwamen niet dagelijks langs.
Ik ging ermee aan de slag, gek genoeg had niemand een offerte gemaakt.
Het ging om de levering van stalen componenten voor waterleidingen die gebruikt gingen worden in Joegoslavie, het was daar toen oorlog.
Ik snapte er weinig van, er zat geen samenhang in de onderdelen en ik kwam er al snel achter dat ze gewoon de bruto prijzen uit de prijslijst gehanteerd hadden.
Voor dit soort grote projecten was het ook vrij normaal dat er minimaal 20% korting gegeven werd, en in overleg met de directeur had ik het voorstel gedaan om 25% korting te geven, hij was het er helemaal mee eens, het was voor een goed doel, en we hielden nog een gezonde marge over.
Ik probeerde de man van het Rode Kruis te bereiken die de bestelling geplaatst had, hij nam de telefoon niet op, wanneer ik een collega aan de lijn kreeg zou ik teruggebeld worden wat echter nooit gebeurde.
Uiteindelijk duurde het meer dan een week voordat ik hem aan de lijn kreeg.
Ik legde hem het verhaal uit en dacht wel dat hij blij zou zijn, maar weet je wat hij zei, doe niet zo moeilijk, ik heb gewoon een budget van een ton, we hebben maar net zo lang gezocht totdat we precies aan dit bedrag kwamen, en ik heb geen zin om nog wat aan te passen.
Lever alles maar precies zo als ik het besteld heb en ze zoeken het verder maar uit wat ze er mee gaan doen.
In die tijd had ik op de zaak ook veel contacten met bedrijven die waterprojecten in Afrika deden.
Ik hoorde wel eens, Jan Pronk was daar een graag geziene gast op de luxe diners van het Rode Kruis samen met de regeringsleiders en andere kopstukken in die landen.
Tijdens de after-party's toonde Pronk zich altijd zeer gecharmeerd van de donkere dames, en hij gaf ze na afloop graag een gratis donatie in de hotelkamer.
En zie ook de jongens en de meisjes die op zaterdag zieltjes staan te winnen in het centrum voor het goede doel.
Gratis is het niet, ze krijgen allemaal eerst een opleiding bij een duur extern bureau waar ze leren om klanten te strikken.
Per dag moeten ze gewoon hun target halen en worden daar goed voor betaald.
Zo niet, dan is het al snel einde oefening voor hun.
Het is gewoon een feit, elke donateur die ze binnenhalen doneert het eerste jaar voor de interne kosten binnen de organisatie.
Daarna gaat er pas een klein deel van het geld naar het echte goede doel.
Vele donateurs haken echter meestal binnen een jaar al weer af.
En nog wat DZR, ik ben een trouwe belastingbetaler.
Via de aanslag doneer ik op jaarbasis automatisch de nodige Euro's aan ontwikkelingssamenwerking en andere goede doelen.