bos taurus schreef:
Ik vraag me al enkele dagen af hoe de meningen hier zouden zijn als DSB een beursgenoteerd bedrijf was en jullie de nodige aandelen DSB hadden.
Het is zo gemakkelijk om een bank af te kraken als je zelf niets te verliezen hebt, terwijl andere banken, b.v. ING of SNS, geen haar beter zijn. Die hebben ook genoeg 'slachtoffers' gemaakt en zijn net zo schuldig of onschuldig als DSB.
Ik heb gelukkig niets met DSB of ING te maken (zit bij ABNAMRO, die ook niet anders zijn) en heb me nog nooit door een adviseur in de maling laten nemen. Niet omdat ik nu zo geweldig slim ben - ik ben alleen maar erg wantrouwend als mij gouden bergen beloofd worden. Dan vraag ik me altijd af: Wat schiet jij daarmee op, en wat is het risico?
Ik heb ook, eerlijk gezegd, weinig medelijden met de 'slachtoffers', misschien wel omdat ik wat ouderwets opgevoed ben: eerst sparen, dan kopen. Het gemak waarmee mensen zich tegenwoordig in de schulden steken heb ik dan ook nooit begrepen.
"Schuldhulpverleners verwachten vanaf 2010 een sterke toename van het aantal gezinnen met een bovenmodaal inkomen dat een beroep moet doen op hulp. Tweeverdieners komen in de problemen door de combinatie tophypotheek en werkloosheid.
Dat zegt voorzitter Ger Jaarsma van vereniging voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren NVVK tegenover Z24.
In 2008 klopten ruim 44.000 mensen voor schuldhulpverlening aan bij een van de bij de NVVK aangesloten bureaus.
....
Ten tijde van de vorige grote recessie, begin jaren tachtig, zag je iets dergelijks niet gebeuren "omdat we toen nog een heel andere maatschappij hadden", zegt Jaarsma. "Toen was het nog gewoon dat je eerst ergens voor spaarde voor je
het kocht."
www.z24.nl/economie/nederland/artikel...Einde citaat.
Als er zoveel vraag naar leningen is springen banken daar natuurlijk op in, en proberen er zoveel mogelijk aan te verdienen. Nu ineens de bubble in elkaar zakt schreeuwt iedereen moord en brand, maar als het gewoon doorgegaan was met stijgende welvaart en stijgende huizenprijzen had je niemand gehoord.
Het leven hangt aan elkaar van beslissingen die je moet nemen en waarvoor je ook zelf verantwoordelijk bent. Ik heb de indruk dat het afschuiven van
verantwoordelijkheid naar anderen zo langzamerhand volkssport nr.1 aan het worden is. Natuurlijk kun je je een keer vergissen en op het verkeerde paard wedden - dat weten beleggers als geen ander. Maar zeur dan niet, neem je verlies en probeer de schuld niet op een ander af te schuiven. Je hebt het zelf gedaan, tenzij je echt bedrogen bent. Van bedrog in strafrechtelijke betekenis is hier geen sprake - daarbij hoort het aannemen van een valse hoedanigheid en/of een samenweefsel van verdichtsels, dus bewuste leugens. Ik voel daarom nog meer mee met gedupeerde Fortis-aandeelhouders dan met DSB klanten.
Voorlopig hoeft in ons land niemand van de honger om te komen, maar als wij doorgaan met domheid, roekeloosheid en hebberigheid tot norm te verheffen zou dat inderdaad nog eens kunnen gebeuren.
Als ik zie hoe vooral heel jonge mensen zich al tot over de oren in de schulden steken, omdat ze zo nodig boven hun stand moeten leven, houd ik mijn hart vast. Die komen echt nog op de koffie. Ik vind dat heel triest, maar maak iemand maar eens duidelijk dat hij verkeerd bezig is. Ze lachen je gewoon uit.
En geef dan maar de banken de schuld, dat ze zo gemakkelijk krediet verstrekt hebben. Banken handelen gewoon in geld, niet meer en niet minder. Hoe groter de vraag, hoe hoger de prijs. Dat is niet immoreel, zo werkt ons systeem nu een keer. Zorgplicht? Ok, maar dan alleen maar wat eerlijke voorlichting betreft: wijzen op risico's en handelen binnen de door de klant aangegeven marges. Daar is niets mis mee. Maar een verder strekkende
verantwoordelijkheid van de banken zit er niet in. Anders zou je ook autofabrikanten aansprakelijk moeten stellen voor verkeersongelukken en
levensmiddelenproducenten voor vetzucht.
In een maatschappij waarin mensen de vrijheid hebben om zelf keuzes te maken moeten dezelfde mensen ook de gevolgen van verkeerde keuzes dragen. Dat risico is individueel, niet collectief.
Als je de gevolgen van individuele keuzes wilt collectiveren moet je ook de keuzevrijheid beperken, anders is het hek van de dam. Het beperken van keuzes zou tot een totaal overgereguleerde samenleving leiden - ik denk dat
niemand daar op zit te wachten: b.v. een absoluut verbod om aan de beurs te speculeren met geleend geld of een wettelijk vastgelegde hypotheekgrens van één jaarsalaris. Dan bescherm je de roekelozen ten koste van anderen die wel met deze vrijheid om kunnen gaan en leg je de samenleving lam.
Als je bovenmatige risico's wilt gaan collectiveren (vaak is medelijden de drijfveer om zoiets voor te stellen) zullen velen daar misbruik van maken en doorgaan met gevaarlijke keuzes. De gevolgen zullen dan namelijk niet henzelf treffen maar vooral anderen.
De vrijheid van het individu om zijn eigen leven in te richten heeft gewoon ook een keerzijde. Als iedereen dat nu maar eens onder ogen zou zien zouden heel wat discussies hier achterwege kunnen blijven.
BT.