De 40 beste ideeën in de wereld

Hij is blij dat hij even in Nederland is, want als Schot is het niet altijd even makkelijk in eigen land als Schotland niet, maar Engeland wèl meespeelt op een groot voetbaltoernooi. Trots vertelt Bruce Stout (foto), global equity manager van fondsenhuis Aberdeen en verantwoordelijk voor onder andere het Aberdeen World Equity Fund, in prettig Schotse tongval over de voordelen van ‘scottishness’, ook bij beleggen.

“Het is iets ontastbaars, maar het heeft te maken met een cynische kijk op wat er gebeurt en niets voetstoots aannemen. En daar vrolijk onder blijven. Bovendien hebben we in Schotland nooit een echte lokale markt gehad, dus we kijken van oudsher al over de grenzen. Dat kun je van Londen niet zeggen. Als je daar vandaag vraagt wat er aan de hand is op de markt, vertellen ze je wat de Londense beurs doet.”

Als belegger heb je in meerdere opzichten een brede blik nodig, zegt Stout. “You can’t live in isolation. Je moet de dingen relatief zien. Wat is duur en wat is goedkoop? In tijden zoals deze zetten mensen oogkleppen op; ze zien dingen niet meer in het juiste perspectief. Mensen zoeken veiligheid op basis van rendementen uit het verleden, maar het verleden is een lousy guide to the future.”

“Kijk naar de obligatiemarkt. De yields staan op recordlage niveau’s. Als je nu obligaties koopt, ga je geld verliezen. Omdat je ze tegen de verkeerde prijs koopt. Het is perceived safety. Hoe kan de markt staatsobligaties nu prijzen alsof ze de veiligste belegging aller tijden zijn terwijl de onderliggende staatsschuld op het hoogste niveau aller tijden staat? Dat slaat nergens op.”

Kopen en wegleggen

Wat vindt Stout zelf dan verstandige beleggingen op dit moment? “Onze strategie is simpel: we zoeken de 40 beste ideeën in de wereld en daar beleggen we in. We kopen ze en leggen ze weg. Hoeveel variabelen je ook bestudeert, je kunt de markt niet voorspellen. Het enige dat je wel weet is hoe bedrijven werken. Waarom gaan bedrijven meer winst maken? Omdat ze beschikken over superieure technologie, of superieure productkennis. De markt kan er drie jaar over doen om dat op waarde te schatten, of drie weken, maar het komt een keer tevoorschijn in de waardering.”

Als voorbeeld pakt Stout een grafiekje waarop de obligatierendementen van een paar grote bedrijven staan weergegeven, naast het aandelenredement. “Kijk eens naar Roche. Op de obligatie krijg je nu 0,7%, dat is zo goed als niets. Het aandeel levert het zesvoudige op. Dat verschil is nog nooit zo groot geweest. Waarom zou je die obligaties kopen? Omdat de winst van Roche gaat instorten? Ik zou niet weten waarom. Het is wereldwijd actief in verzorging en de mensen worden er niet jonger op. Zo’n bedrijf staat er goed voor; niets wijst erop dat ze het niet goed zullen blijven doen.”

De crisis maakt beleggers bang, maar ze maken daarbij te weinig onderscheid tussen verschillende bedrijven en markten, vindt Stout. "Stel je nu eens voor dat we in Europa tien jaar deleveraging zonder groei gaan doormaken. Dat zou kunnen. Dat is niet fijn, maar tast dat de winstgevendheid van bedrijven als Roche of British American Tobacco aan? Welnee! Die verdienen hun geld allang in andere delen van de wereld."

“Bedrijven als Vodafone, Pepsico en Kraft halen vrijwel al hun winstgroei uit nieuwe economieën. Zo werken die bedrijven: als de thuismarkt is verzadigd, prima, dan ga je ergens anders naartoe. Het maakt ze niet uit. Dat betekent dat ze ook vrij ongevoelig zijn voor het hele deleveraging-effect dat we in Europa en in de VS doormaken.”

5 tot 7% rendement is prima

“In de koersen van grote Europese bedrijven wordt inmiddels een complete verdamping van de winst ingeprijsd. Dat gaat niet gebeuren. Kijk maar naar 2008. Toen maakte de economie wereldwijd een echte noodstop. Maar als je nu terugkijkt: hoe hard liep de verkoop van toiletpapier in Mexico terug? Of de verkoop van sigaretten in Brazilië? Nauwelijks, maar Kimberley-Clark in Mexico en BAT in Brazilië werden wel ineens veel goedkoper.”

Voor Stout zijn die momenten van overreactie prettige koopmomenten, vertelt hij met een blije lach. “Wij maken gebruik van dat soort overreacties. In 2003 hadden we een matig jaar, toen er een enorme relief rally was in rotzooiaandelen. Zwakke bedrijven maakten een enorme comeback, terwijl de kwaliteitsaandelen juist werden verkocht. Mijn team en ik hebben een jaar lang alle kwaliteit gekocht dat we konden vinden. Daarna hebben we twee jaar lang vrijwel geen transacties meer hoeven doen.”

Toch moet ook Stout toegeven dat de tijden van dikke lange termijnrendementen op aandelen voorbij zijn. Ze zijn er volgens de fondsmanager zelfs nooit geweest. “Ergens in de jaren negentig zijn analisten en economen ineens gaan denken dat dubbelcijferige rendementen voor aandelen op lange termijn normaal waren. Daar is niets normaals aan. Als je op 5 tot 7% zit, betekent dat een dividendrendement van zo’n 4% en nog 3% winstgroei erbij. Dat lijkt me prima. Op lange termijn ben ik daar uiterst tevreden mee.”