Koffiekamer« Terug naar discussie overzicht

quote:

Wadloper schreef op 3 november 2019 07:18:

Geen enkele kans.
De Deep State zal gedrained worden.
De Democraten gaan met de billen bloot. Clinton Obama Steele dossier etc etc.
De reden ook waarom de Dems zo in paniek zijn.
De Senaat zal ze alle hoeken van de kamer laten zien.
President Oekraine komt naar USA om eea uit de doeken te doen omtrent de valse Schiff-leugens achter gesloten deuren.
Nogmaals kansloos hoe graag jullie ook anders willen.
Beer and popcorn.
2020 wordt een landslide voor Trump.

quote:

alexnr75 schreef op 3 november 2019 10:20:

Jullie maken je ook lekker belachelijk op de zondagochtend.

De een ziet wel associaties...... na waarschijnlijk een zware zaterdagnacht,

De ander maskeert zijn eigen wanhoop door te schrijven dat de ander wanhopig wordt.

Jullie hebben nog veel zware jaren voor de boeg.

quote:

alexnr75 schreef op 3 november 2019 10:41:

Ik lees regelmatig het blog van Diederik Schmull voor informatie over de bewegingen in de wereld van het geld, soms reageert hij weleens op vragen van lezers over Trump.

Quote:
Laat u niet in de war brengen door journalisten, die
bijna allemaal anti-Trump zijn. Die hebben nog steeds
niet door, dat Trump niet kan worden gemeten met
dezelfde lat als anderen en dat hij daarom altijd weer
wordt onderschat. Vooral zijn instinct is tot nu toe
verbazingwekkend geweest.

Hier is JIM RICKARDS, die, als een van de weinigen,
Trump's verkiezing in 2016 had voorspeld. Er kan nog
veel gebeuren, maar de Democraten hebben nog steeds
niets geleerd van hun verlies:

www.youtube.com/watch?v=LgyzFJP4DsY

DS
schmulladdertjeonderhetgras.blogspot....

1. Men begint te ‘zwelgen in de onversneden wijn der vrijheid’. Mensen gaan allergisch reageren op regenten en experts, want instructies en raad worden ervaren als dwangbuizen. Burgers worden lichtgeraakt: ‘Iemand hoeft hun maar een schijn van dwang proberen op te leggen, en ze gaan aan het gisten. Ze kunnen het eenvoudig niet verdragen!’ Wie de suggestie wekt andermans vrijheid in te perken wordt beschuldigd van oligargische neigingen. Wie principes verdedigt wordt door het slijk gehaald, want ‘leiders die niets en onderdanen die alles te zeggen hebben, dát is de formule!

2. Een democratie zal grofweg drie klassen bevatten, omdat sommigen de ongelimiteerde vrijheid handiger benutten dan anderen.
   - Mensen die ‘energieker’ zijn dan gemiddeld werken zich op tot leiders van de staat.
   - Wie ‘ordelijker’ is dan de meesten zal bovengemiddeld veel rijkdom verwerven.
   - Blijft over de derde (en grootste) groep mensen die van hun arbeid leven en geen groot vermogen hebben.
   In die situatie is het logisch dat de regeerders het op een akkoordje gooien met de rijken. Politici creëren gunstige wetgeving voor de rijken, en in ruil daarvoor komt er flink wat geld in hun eigen zakken terecht. De rijken voelen zich op termijn echter bestolen door dit spel. Ze beginnen politici en hun wetgeving te ervaren als belemmeringen voor hun ondernemerschap. Daar doemt echter een dilemma op: hoe kunnen ze deze klacht publiekelijk uiten zonder dat het volk ze ziet als oligarchen die slechts op zelfverrijking uit zijn? De oplossing is natuurlijk om te appelleren aan het vrijheidsideaal waar iedereen inmiddels verslaafd aan is. Ze beginnen te verkondigen dat de politici iedereen bestelen en benadelen via eindeloze regeltjes en procedures. Doordat zelfs een democratische staat niet zonder regelgeving kan bestaan is succes verzekerd. Het klopt immers dat er altijd wetten en procedures bestaan die niet voor iedereen voordelig uitvallen. Het gefrustreerde volk zal daardoor in woede ontsteken, een van de rijken aanwijzen als leider en hem ‘koesteren en grootbrengen, tot hij sterk is’.
   

3. De derde stap is dat de Grote Leider onherroepelijk gecorrumpeerd wordt. Hij was altijd al lid van een elitaire groep machtswellustelingen. Nu heeft hij ook nog eens een ‘bende slaafse volgelingen’. Die geven hem de macht om te beloven dat hij alle bestaande procedures zal negeren en met geweld zijn doelen extra snel zal bereiken. Hij legitimeert het geweld door het te presenteren als een middel om voor zijn achterban ‘delging van schuld en verdeling van het land’ te realiseren. Die belofte maakt het echter noodzakelijk dat hij het volk behalve tegen politiek leiders ook ophitst tegen zijn eigen klasse van welvarenden. Die bezit immers wat hij aan het volk belooft. Dit dwingt de leider om zich te transformeren tot alleenheerser. Hij heeft namelijk slechts macht zolang de meute hem steunt, en die steun is nu gebaseerd op de stelling dat hij het enige lid is van de elite waar het volk op kan vertrouwen. Deze combinatie van paranoia en beloofde herdistributie helpt de leider aan de macht, want het volk vertrouwt alleen nog maar hem.
   

4. Op dat moment matigt de leider even zijn toon. Hij is een en al ‘vriendelijke lachjes’ en ‘minzame groeten’. Hij bezweert iedereen dat hij allesbehalve een dictator is en belooft gouden bergen aan iedereen. Het lijkt heel even alsof hij daadwerkelijk een legitieme regering wil vormen die het belang van het volk vooropstelt. Naïeve mensen halen opgelucht adem. De vierde fase doorbreekt die illusie echter. De dictator heeft de macht namelijk gekregen door het volk te doen geloven dat het constant genaaid wordt door allerlei vijanden. Hij moet daarom drie dingen doen. Ten eerste moet hij binnenlandse en buitenlandse vijanden identificeren waartegen gestreden kan worden. Ten tweede moet hij de beloofde herverdeling van het bezit uitstellen, zodat het volk altijd gefrustreerd en woedend blijft. Ten derde moet hij alle critici het zwijgen opleggen, zodat er nooit getwijfeld kan worden aan zijn versie van de waarheid. De vierde fase is er daarom een van geweld en polarisatie, maar nog wel met steun van het volk.
   

5. De vijfde fase is een volledig gerealiseerde dictatuur. De dictator is nooit geïnteresseerd geweest in het wel en wee van het volk. Hij hoorde altijd al bij een vermogende klasse die slechts om macht en rijkdom geeft. Hij begaat ‘alle denkbare uitspattingen’: hij feest, drinkt, hoereert, moordt en omringt zich met weelderige luxe. Het volk is echter niet achterlijk. Al snel beseffen de mensen dat zíj deze vrijheid niet zullen krijgen en dat híj zijn luxe slechts geniet bij gratie van hun onderdrukking. Eindelijk beseft het volk dat het de geliefde vrijheid heeft verkwanseld voor ‘de dwangbuis van de drukkendste en bitterste aller slavernijen’. De enige optie die dan nog rest is een bittere strijd tussen enerzijds het volk en anderzijds de dictator en zijn ‘lijfwachten’.
   Paranoia