firesale schreef:
Ik kan er niets aan doen maar ik voel soms een sadistisch soort genoegen als ik nu de huidige rampverhalen om me heen hoor, en probeer me voor te stellen hoe we er over pakweg een jaar voor staan;
Mensen zullen weer dankbaar zijn dat ze nog werk hebben. Het is gedaan met de verwende veeleisende medewerker en de halfzachte malloot die toch maar is aangenomen omdat er verder niemand voor die ene functie te vinden was.
Asperges zullen weer door Nederlanders worden gestoken en in de winkels wordt je weer klantvriendelijk te woord gestaan, want de verkoper realiseert zich weer de belangrijkheid van een kopende klant.
Massa's mensen die hun franje-baan hebben moeten opgeven worden weer timmerman of schilder, en gaan de concurrentie aan met de Polen en Roemenen.
Kinderen gaan weer hun best doen op school, want het allerbelangrijkste is dat je later een baan kunt vinden om in je levensonderhoud te kunnen voorzien.
Moeders rijden niet meer drie ochtenden in de week met burberry sjaal om, naar hun drie-ochtenden-in-de-week-feestbaan-leuk-vanwege-de-sociale-contacten-en-de-tweede-vakantie, want die baan is opgeheven.
Geen sabbaticals meer, of het is een permanente sabbatical.
Eindelijk geen verhalen meer over hoe geweldig die ski-vakantie wel niet was, hoe geweldig het gazon van het tweede huis in Frankrijk erbij ligt en dat de zoon een jaar lang naar zichzelf op zoek is in Thailand.
Geen dure voorgesneden groente meer driedubbelverpakt in een plastiekje, een kartonnetje en een wikkeltje, maar gewoon een verse bloemkool en een zak aardappels op het aanrecht, en natuurlijk weer huisvrouwen op straat met boodschappentassen waar een echte prei bovenuit steekt.
De stelling is: Er is een kredietcrisis voor nodig om iedereen weer met de voetjes op aarde te zetten.