We kunnen er niet meer omheen: wereldwijd stampen de centrale bankiers het monetaire gaspedaal in. Het doel is om de deflatoire krachten in het financiële systeem te bestrijden. Deflatie komt er door de sluierende implosie van de gigantische schuldenberg.
- eerst op de balansen van de financiële instellingen
- daarna op de rekeningen van lokale overheden
Griekenland is een stuitend voorbeeld van deze problematiek. De enige echte oplossing, zonder een rampzalige impact, is het wagenwijd opendraaien van de geldkranen door de centrale banken. Het is inmiddels een wereldwijd fenomeen.
Niet enkel in de Verenigde Staten is de Fed druk in de weer met monetaire ingrepen via QE, in Europa staat men op het punt om een eigen variant (OMT) op te starten. Ook in England draait de monetaire geldpers op het maximale toerental. Zelfs in China worden stimuli oogluikend toelaten om de groei te ondersteunen.
Economische depressie
Tot wat dit globale monetaire experiment zal leiden, is voorlopig nog koffiedik kijken. Maar wellicht dat Japan een eerste indicatie kan geven. Japan kampt het langst met een deflatoire schuldencrisis.
Het economisch wonderkind van de jaren tachtig en negentig kreeg als eerste te maken met een vastgoedcrisis, lang voordat de vastgoedbubbel in de Verenigde Staten en elders in de wereld barstte.
Sinds de eeuwwisseling kampt het land van de rijzende zon met een economische depressie. En al die jaren werden er meer en meer yen in het systeem geïnjecteerd om deflatie te vermijden. Eerst met vast bedragen, daarna met gerichte doelstellingen… zonder limieten!
Japan is al geruime tijd bezig met dit monetaire experiment. De Japanse schuldgraad is zo weerzinwekkend groot geworden, daar kunnen de Grieken zelfs nog een puntje aan zuigen.
Klik op de grafiek voor een grote versie
Heel veel inflatie
De schuld van Japan bedraagt zo’n 250% van het bruto binnenlands product. Hier is geen enkele economische wetmatigheid meer tegenop gewassen. Of anders gezegd, zelfs een flinke groeispurt zou niet veel meer helpen om de schuldenberg af te bouwen.
Japan is al voorbij het figuurlijke point of no return. Het enige wat er voor de Japanners nog opzit is de schuld te decimeren door inflatie, heel veel inflatie. De inflatiedoelstelling van 1% die de Bank of Japan al enkele maanden hanteert, is bovendien te laag om de schuldberg te baas te kunnen.
Vorige week sprak de liberale oppositiepartij forse taal over het monetaire beleid in Japan. Hun politieke leider Shinzo Abe liet verstaan dat onder zijn gezag de inflatiedoelstelling wordt opgetrokken tot maar liefst 3%!
Mega-ingreep
De centrale bank van Japan zal de geldkraan moeten openstellen tot het inflatiepeil 3% heeft bereikt, waarna de beleidsmakers de situatie opnieuw zullen evalueren. Houd er rekening mee: er was in het voorbije decennium nooit meer inflatie in Japan dan hooguit 1,5%.
De geldpers van Japan zal dus enkele versnellingen hoger geschakeld moeten worden om de doelstelling te behalen. Dit was een schok voor de meeste waarnemers. Dergelijke megalomane ingrepen hebben implicaties tot in de diepste nerven van de Japanse gemeenschap.
Vooral de prijzen van diverse activa zullen een stevige opstoot krijgen. Niet alleen zullen de vastgoedprijzen in vele Japanse steden opveren, ook grondstoffen of aandelen staan voor een potentiële explosie.
De uitspraken van Abe waren nog niet verteerd, of de aandelenkoersen in Japan veerden fors op. De Nikkei 225 index schoot met ruwweg 1000 punten omhoog, oftewel meer dan 10%, tot bijna 9500 punten in enkele dagen tijd!
Klik op de grafiek voor een grote versie
Belangrijk thema
Een dergelijk koersgeweld hebben we in tijden niet meer gezien in Japan. En wat mij vooral verbaast: ik lees er amper iets over in de gespecialiseerde media. Japan staat niet meer op de radar van de internationale investeerders. Dit tintelt mijn contraire voelsprieten.
Japan kon wel eens een belangrijk thema worden voor de financiële markten in 2013, de langverwachte comeback van de Japanse beurs. Beleggers in Japan zien de koopkracht van hun spaarcenten in rook opgaan door het inflatoire beleid van hun centrale bank.
Er zit dan ook niet veel anders op dan hun spaargeld aan het werk te zetten. Waar kan dit beter dan in de aandelenmarkt, die dicht bij een decennialange bodem handelt. Ik denk dat vooral de achtergebleven ‘binnenlandse’ aandelen een stevige inhaalrace kunnen neerzetten.
Hier is in de voorbije jaren namelijk de meeste schade aangericht op de beurs. Een sushirally van 30% kan snel gerealiseerd worden, zonder al te veel inspanningen uit de markt. Het moment lijkt daarom opportuun om de portefeuille wat bloot te stellen aan de inflatoire krachten in Japan met wat degelijke Japanse aandelen.