Het is bijna literatuur. De liefhebbers van fraai beursproza lezen het helemaal. Typisch beurscommentaar van een oude Britse rot dunkt me - de Engelse humor druipt er vanaf - die misschien te lang op de markten rond loopt. Daarom is hij cynisch en schudt overal zijn hoofd over.
Dank inzender voor dit docu en doe er uw voordeel mee, want er staat ook zinnigs in. Het gaat mij alleen om die tweede bulletpoint. Die gaf ik vanochtend al in IEXBeursVandaag via de onvolprezen Katie Martin van Financial Times. Die houdt ook wel van een geintje.
Fed-reflex
Michael Every van Rabobank Financial Markets Research Asia-Pacific, die note schrijft, vloert de eeuwige Fed-reflex van de media. Gisteren was het weer raak. Jawel, als een klein Gallisch dorpje verzette ook IEX zich tegen de vloed aan Fed-rally koppen om de stijgingen te duiden.
Het heeft te maken met de ijzeren journalistiek wet van De Vijf W's: in een bericht moet altijd wie, wat, waar, wanneer en waarom staan. Niemand hoeft ooit de reden van koop of verkoop bij zijn of haar orders te geven en zo weten we nooit waarom de beurs beweegt zoals die beweegt.
Woensdag 20:00 uur onze tijd nam de Fed een rentebesluit en op dat uur deden de koersen helemaal n.i.e.t.s. Punt. Onzin daarom om de stijging van gisteren hier aan op te hangen. Zo mooi als Every het vandaag heeft op geschreven voor Rabobank, ben ik het zelden tegen gekomen.
De media mogen intussen na gaan denken over andere redenen om beursbewegingen aan op te hangen. Als de Fed inderdaad langzaam blijft verhogen zoals ze belooft, dan raakt ze eens weer uit beeld. Want voor de kredietcrisis keken we slechts met een half oog naar de centrale banken.
Het is zelfs een regelrechte generatiekloof. Neem mijn collega Nick (23) en ik (48): als ik zeg dat vroeger bij wijze van rentebesluiten pagina 16 stukjes waren, kijkt hij me glazig aan. Ik kan me alleen niet meer herinneren waar de media koersbewegingen toen aan ophingen.