Er is weer een mooie week achter de rug. Uiteraard komt de eurocrisis steeds nadrukkelijker terug in de diverse links, maar dat heb ik vorige week al besproken. Dus ik laat dat even voor wat het is.
Liever kijk ik naar goud en naar kredietwaardigheid, want daar is het nodige om te doen geweest. Goud zit al tijden in de lift, wat zeg ik, al jaren, zoals deze grafiek netjes laat zien:
Wat dat betreft had goud helemaal geen hulp nodig, maar kreeg dat deze week uit onverwachte hoek toch. Robert Zoellick, de president van de Wereldbank schreef een artikel in de Financial Times dat hij voorstander was van goud als een soort van referentiekader voor een toekomstig wisselkoerssysteem. Zijn formulering was op zijn zachts gezegd wollig:
"The system should also consider employing gold as an international reference point of market expectations about inflation, deflation and future currency values. Although textbooks may view gold as the old money, markets are using gold as an alternative monetary asset today."
De markt boog zich echter niet lang over de interpretatie en concludeerde dat Zoellick een voorstander zou zijn van een terugkeer naar de gouden standaard. Een stortvloed aan commentaren viel hem ten deel. Een paar – niet altijd even vriendelijke - voorbeelden zijn deze:
Jammer is dat ik geen link heb naar een column van mijn kamergenoot Léon Cornelissen, want hij vroeg zich terecht af of het nou zo verstandig was om het monetaire beleid van de wereld te verplaatsen van mensen als Bernanke en Trichet, naar mensen als Medvedev en Mbeki, aangezien dat is wat hij per saldo voorstelt.
Overigens, spreken is zilver en zwijgen is goud, maar het zijn de sprekers die het dit jaar bij het rechte eind hebben. Onderstaande grafiek zegt wat dat betreft genoeg: dit is goud, uitgedrukt in zilver sinds 2009.
Bron: www.ritholtz.com/blog/2010/11/quantitative-mining-debasing-gold
Downgrade Verenigde Staten, upgrade China
Maar ik laat goud even voor wat het is: hèt nieuws van deze week was uiteraard verlaging van de kredietwaardigheid van de Verenigde Staten. Niet Moody’s, niet Fitch, zelfs niet Standard and Poor’s, nee, het was Dagong die durfde te gaan waar nog geen ander kredietbeoordelingsbureau was gegaan… Dagong? Dagong.
Net zoals we eens hebben moeten wennen aan een auto die Hyundai of Kia heette, is het nu de beurt aan het Chinese Dagong om zich als nieuwe naam te vestigen in de Westerse wereld. En, het moet gezegd worden: de headlines weten ze in elk geval goed te raken.
Dat krijg je, als je de grootste economie ter wereld afwaardert van AA naar A+. Hiermee heeft de Verenigde Staten volgens het bureau eenzelfde kredietwaardigheid als Chili en Belize. Onderstaande tabel geeft aan hoe de ratings waren voor deze laatste aanpassing:
Bron: ftalphaville.ft.com/blog/2010/07/13/284111/sovereign-ratings-made-in-china
Het hele rapport – in niet al te zuiver Engels, maar verder zeker een collectors item - staat hier. De belangrijkste reden om tot de aanpassing over te gaan was (mijn vertaling en onderstreping) "de verslechtering van de mogelijkheid tot afbetaling van schuld en de drastische afname van de intentie van de overheid de schuld te gaan betalen".
Nogal een boude uitspraak, als je het mij vraagt. Nou nemen ze sowieso geen blad voor de mond bij Dagong, zoals eerder dit jaar al duidelijk werd naar aanleiding van uitspraken van de chairman. Uiteraard waren er de nodige commentaren:
De algemene vraag lijkt eigenlijk te zijn wat dit nu voor een implicaties zal hebben voor het beleid van de Chinese autoriteiten en of die hun Amerikaanse staatsobligaties nu gaan verkopen. Maar daar heb ik het hier al eens over gehad.
Overigens was het wel aardig te zien dat Moody’s slechts een dag later eveneens met een aanpassing van de kredietwaardigheid van een belangrijk land kwam. China, in dit geval, maar dan met een upgrade...
Overig vertier
De International Energy Agency (IEA) presenteerde deze week de World Energy Outlook 2010, vol met mooie grafieken en handige data. Helaas was er slechts een samenvatting gratis voorhanden.
Dan de sterke kapitaalmarkt in de Verenigde Staten. Sterk tot aan de tien jaar, ja, want alles daarna wordt niet door de Fed gekocht. De gevolgen zijn duidelijk...
Bron: eigen grafiek
Een andere manier om het weer te geven is door de tienjaars af te zetten tegen de tienjaars rente over tien jaar. Die kunt u afleiden van de twintigjaarsrente en laat – zoals te verwachten was - eenzelfde sterke stijging zien.
Bron: econompicdata.blogspot.com/2010/11/is-it-bubble-if-already-priced-into.html
Een andere manier om hier tegenaan te kijken is te stellen dat de dertigjaarsrente nog steeds een echt marktevenwicht weergeeft, maar dat de tienjaarsrente dat – door de aankondiging van QE2 - niet meer is.
Niet echt economisch, maar wel leuk om te zien: waar (en wanneer) klagen Amerikanen over?
Klik op de grafiek voor een grote versie
Bron: www.ritholtz.com/blog/2010/11/kvetching-on-311-what-new-yorkers-complain-about/
En de opkomst van overheidsschuld is hier helder weergegeven.
Lukas Daalder is werkzaam als Strateeg bij Robeco. De informatie in zijn columns is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. Hij heeft momenteel (al dan niet gedekte) longposities in Fortis en ING. Bovendien heeft hij posities in meerdere open-end beleggingsfondsen van onder ander de ING, Robeco, ABN Amro en Fidelity. Elk AEX- of AMX-fonds beschouwt hij als een potentieel interessante belegging, alles wat hij schrijft moet vanuit die optiek worden gelezen. Uw reactie is welkom, klik hier.