voda schreef op 19 november 2020 13:08:
Waarom Google je van dat irritante deuntje in je hoofd afhelpt
Wie weleens een liedje in zijn hoofd heeft gehad, maar niet meer precies wist welk liedje het was of hoe de tekst precies ging, weet hoe irritant dat is. Radiopresentator Gerard Ekdom hielp luisteraars ooit artiesten en titels van liedjes te achterhalen als ze het voor hem neurieden op de radio.
Die tijd is voorbij. Dit soort ear worms, deuntjes die maar in je hoofd blijven hangen, kun je voortaan op je telefoon opzoeken. In oktober kwam Google namelijk met een nieuwe functie om dergelijke deuntjes op te sporen en te identificeren door te neuriën tegen je mobiel. In de app klik je op het microfoontje en zeg je ‘What’s this song’. Vervolgens neurie je het melodietje dat je in je hoofd hebt. De zoekmachine heeft ongeveer vijftien tot twintig seconden nodig om het liedje te herkennen, maar je hoeft geen tekst te zingen of bijzonder toonvast te zijn. De functie is beschikbaar voor liedjes in 22 talen, maar vooralsnog niet voor Nederlandstalige nummers.
Hum to Search is de laatste aanvulling op Googles groeiende repertoire van muzikale diensten. De missie van het bedrijf uit Mountain View is immers ’s werelds informatie te ontsluiten en universeel toegankelijk te maken. De laatste jaren betekent dat steeds vaker dat ook niet-tekstuele informatie wordt ontsloten.
In 2017 lanceerde Google Play Now op zijn eigen Pixel-telefoons, waarmee gebruikers zonder internetverbinding liedjes konden opzoeken. Play Now gebruikte neurale netwerken op het apparaat zelf. Een jaar later volgde Search Now, waarmee miljoenen liedjes via een serververbinding konden worden opgezocht. Maar net als bij bijvoorbeeld Shazam moest voor het opzoeken de liedtekst wel bekend zijn. De input moest min of meer lijken op het liedje dat je zocht.
Met Hum to Search is dat veel minder nodig. Zolang de melodie in de buurt komt van het originele nummer, hoeft er geen tekst te zijn en mag het zo vals klinken als je wilt. Daarmee is Hum to Search wezenlijk anders dan concurrenten zoals Soundhound (dat al sinds 2009 een dergelijke dienst aanbiedt), zegt Krishna Kumar, de productmanager van Hum to Search. ‘Andere aanbieders van deze functionaliteit werken met een database van geneuriede liedjes’, zegt hij. ‘Wij werken heel anders.’
Programmeur Christian Frank legt Google's werkwijze. ‘De audio-input wordt door onze machinelearning-algoritmes omgevormd tot een op nummers gebaseerde sequentie die de melodie weergeeft. Die gecodeerde melodie wordt gematcht met onze database.’
In feite werkt Hum to Search op ongeveer dezelfde manier als image recognition, zegt Frank. Met een belangrijk verschil: ‘Als een in een studio opgenomen liedje gelijkstaat aan een portretfoto, is een geneuried liedje hetzelfde als een met de hand getekend plaatje van een gezicht.’ Dat betekent dat de Google-programmeurs met Hum to Search ‘best een moeilijk probleem’ hebben opgelost, aldus Frank.
Dat kan zo zijn, maar is het ook een belangrijk probleem? Natuurlijk zijn ear worms irritant en is Hum to Search in het klein daar wel een oplossing voor. De functie is volgens Frank al veel gebruikt sinds die een maand geleden van start ging. ‘Vooral tijdens lunchtijd zien we veel meer webverkeer in de zoekmachine. Soms tot wel drie keer zoveel.’
Maar in het grote geheel der dingen die ertoe doen, komen ear worms natuurlijk niet voor. En het lijkt moeilijk je voor te stellen dat Google een heel team zet op een dergelijk project als er niet nog andere gebruiksmogelijkheden zouden zijn. Gaat het om dataverzameling? Volgens Kumar worden de inputdata, de geneuriede liedjes, niet opgeslagen. Dus is er misschien iets anders wat we over het hoofd zien? Waar zouden de algoritmes van dit product in de toekomst voor gebruikt kunnen worden? ‘Daar doen we op dit moment geen uitspraken over’, aldus Kumar.
fd.nl/futures/1364353/waarom-google-j...blog.google/products/search/hum-to-se...