voda schreef op 29 april 2014 20:30:
Jonas e.a.:
Thoriumreactor
Een thoriumreactor is een kerncentrale die kernsplijting van thorium als energiebron gebruikt (in plaats van uranium of plutonium).
Gebruik van thorium in kerncentrales is nog in een experimenteel stadium. Vele landen hebben ermee gewerkt of geëxperimenteerd, onder andere Frankrijk met de AMSTER-reactor,[1] Duitsland, de Verenigde Staten en India. Vooral Noorwegen heeft belangstelling voor dit type reactor, omdat het mineraal in dat land ruim voorhanden is, in tegenstelling tot uranium. In de jaren zeventig is er ook in Nederland (KEMA) mee gewerkt in een proefcentrale. Recentelijk werd in België door de politieke partij N-VA een voorstel gedaan om een thoriumreactor te bouwen om het dreigende energietekort op te vangen.
India heeft met de reactor Kakrapar-1 op dit moment een werkende experimentele centrale en wordt als een pionier gezien op het gebied van onderzoek naar dit soort reactors met zijn "three stage nuclear power programme".[2] Ook China is op dit moment bezig met onderzoek naar dit type centrale.
Een van de oorzaken waardoor het onderzoek naar thoriumreactors in de VS spaak liep, is dat hiermee geen plutonium (dat toen nodig was voor de ontwikkeling van nucleaire wapens) kan worden gemaakt. Het onderzoek werd onder president Nixon definitief stopgezet. Al de toen vergaarde kennis is terug te vinden in het boek Fluid Fuel Reactors.[3]
Voordelen[bewerken]
De Liquid Fluoride thoriumreactors (LFTR), zijn vele malen veiliger (inherent passieve veiligheid), geven vele malen minder afvalstoffen (tot 1000 keer minder) die bovendien veel minder lang radioactief blijven (300 jaar in plaats van tienduizenden jaren), welke bovendien ongeveer 429.000 keer minder zware metalen ten opzichte van afval produceert per kilowattuur.[4] [5] [6] [7]
Thorium komt op aarde ongeveer driemaal zo veel voor als uranium en is qua beschikbare hoeveelheden vergelijkbaar met lood.
In 1987, heeft de World Commission on Environment and Development(WCED), een organisatie gecreëerd door, maar onafhankelijk van, de Verenigde Naties, 'Our Common Future' gepubliceerd, waarin men bepaalde soorten kernreactoren (zoals kweekreactoren) en kernfusie geclassificeerd heeft in dezelfde categorie als conventionele hernieuwbare, duurzame energiebronnen, zoals zonne-energie en hydrokracht.[8] Een LFTR behoort in deze visie tot de duurzame energiebronnen, aangezien het een thermische kweekreactor is.
Daarnaast ontstaat bij het gebruik van thorium geen plutonium, zodat het risico op de verspreiding van kernwapens kleiner is dan bij conventionele centrales die uranium gebruiken.
Het grootste voordeel van een thoriumreactor is dat de reactie niet op hol kan slaan en op die manier tot een kernsmelting leiden. Waar men bij een klassieke op uraniumsplijting gebaseerde centrale constant het proces moet controleren opdat het niet uit de hand loopt, is dit juist het omgekeerde bij thoriumcentrales. Een thoriumreactor is een gesmoltenzoutreactor. Deze kan in principe volledig op zichzelf draaien: als er iets misloopt, stopt het proces en stolt het met thorium verzadigde zout.
In vergelijking met uranium kan er uit eenzelfde hoeveelheid thorium meer energie worden gehaald. Waar bij splijting van uranium dit uranium moet worden opgewerkt en tijdens de splijting niet voor de volle honderd procent wordt gebruikt, is dit niet het geval bij thorium. Thorium hoeft niet te worden opgewerkt en bij splijting kan alle thorium worden gesplitst, waardoor een thoriumreactor ook veel minder radioactief afval zal produceren dan een traditionele kernreactor.
Een ander voordeel van thoriumcentrales is dat deze makkelijk op relatief kleine schaal kunnen worden gebouwd.
Nadelen[bewerken]
Praktisch alle kerncentrales op de wereld zijn gebaseerd op de splijting van uranium (eventueel gemengd met plutonium). Het grootste deel van het onderzoek is en wordt gedaan naar deze centrales. Er is daarom zeer veel geld geïnvesteerd in uraniumcentrales, in tegenstelling tot thoriumcentrales. Dit heeft tot gevolg dat de meeste overheden en bedrijven koudwatervrees hebben voor dit type centrale.[bron?]
Net zoals bij uraniumsplijting komt er bij thoriumsplijting ook radioactief materiaal vrij. Dit is in vergelijking met de klassieke uraniumcentrales qua hoeveelheid echter slechts een fractie, doordat een thoriumcentrale vrijwel al haar splijtbaar materiaal opgebruikt. Terwijl de radioactieve producten bij uraniumsplijting tot 100.000 jaar moeten worden bewaard, is dit bij thoriumcentrales slechts 300 jaar.
Thoriumcentrales maken geen plutonium. Alhoewel dit als een voordeel gezien kan worden, is dit voor landen die nucleaire wapens willen ontwikkelen een nadeel.
nl.wikipedia.org/wiki/Thoriumreactor