Alhoceimer schreef:
Hoe Israel Gaza op de rand van een humanitaire catastrofe heeft gebracht
Avi Shlaim, professor voor internationale betrekkingen in Oxford, diende in het Israelische leger en twijfelde nooit aan de legitimiteit van Israel. Maar de ongenadige aanslag op Gaza leidt bij hem tot vernietigende conclusies.
www.guardian.co.uk/world/2009/jan/07/...Deel 1
Israel’s zinloze oorlog in Gaza kan alleen begrepen worden vanuit de historische context. De oprichting van de staat Israel in mei 1948 bracht een enorme onrechtvaardigheid tegenover de Palestijnen met zich mee. Britse officials waren bitter ontstemd over de Amerikaanse steun aan de jonge staat. Op 2 juni 1948 schreef Sir John Troutbeck aan de minister van buitenlandse zaken, Ernest Bevin, dat de Amerikanen verantwoordelijk waren voor het creëren van een boevenstaat die geleid werd door “een volstrek gewetenloze groep leiders”. Ik vond altijd dat dit oordeel te hard was, maar Israel’s wrede aanslag op de mensen in Gaza, en de medeplichtigheid van de regering Bush in deze aanslag, brengt opnieuw de vraag naar voren.
Ik schrijf dit als iemand die loyaal gediend heeft in het Israelische leger in de midden jaren zestig en die nooit de legitimiteit van de staat Israel binnen de grenzen van voor 1967 ter discussie heeft gesteld. Wat ik volstrekt afwijs is het zionistische kolonisatie project binnen de Groene Lijn. De Israelische bezetting van de West Bank en de Gaza-strook na de oorlog van juni 1967 had erg weinig van doen met veiligheid en alles met territoriale expansie. Het doel was om Groot Israel te realiseren door middel van permanente politieke, economische en militaire controle over de Palestijnse gebieden. En het resultaat is geweest een van de meest langdurige en niets ontziende militaire bezettingen uit de moderne geschiedenis.
Vier decennia van Israelische controle heeft onnoembare schade toegebracht aan de economie van de Gaza-strook. Met een grote bevolking van vluchtelingen uit 1948, opeengepakt in een kleine strook land, met geen infrastructuur of natuurlijke hulpbronnen, waren Gaza’s vooruitzichten nooit rooskleurig. Gaza, evenwel, is niet simpelweg een situatie van economische onderontwikkeling, maar een uitzonderlijk wrede situatie van opzettelijke terug-ontwikkeling. Om in Bijbelse termen te spreken, Israel maakte van de bewoners van Gaza houthouwers en waterputters, veranderde ze in een bron van goedkope arbeid en een monopoliemarkt voor Israelische goederen. De ontwikkeling van een lokale industrie werd actief belemmerd om het onmogelijk te maken voor de Palestijnen een einde te maken aan hun ondergeschikheid aan Israel en de economische fundamenten te leggen die essentieel zijn voor echte politieke onafhankelijkheid.
Gaza is een klassiek voorbeeld van economische uitbuiting in het post-koloniale tijdperk. Joodse nederzettingen in de bezette gebieden zijn immoreel, illegaal en een onoverkomelijk obstakel voor vrede. Zij zijn zowel het instrument van uitbuiting als het symbool van de gehate bezetting. In Gaza waren er slechts 8000 Joodse kolonisten ten opzichte van een lokale bevolking van 1,4 miljoen. Maar de kolonisten controleerden 25% van het gebied, 40% van de agrarische grond en het overgrote deel van de schaarse watervoorraden. Naast deze buitenlandse indringers, leefde de meerderheid van de lokale bevolking in mistroostige armoede en onvoorstelbare misere. 80% van de bewoners leeft nog steeds van minder dan 2 dollar per dag. De levensomstandigheden in de Gaza-strook zijn een belediging voor de beschaving, een sterke aanjager tot verzet en een vruchtbare voedingsbodem voor extremisme.
In augustus 2005 organiseerde de Likoed regering met aan het hoofd Ariel Sharon, een eenzijdige Isrealische terugtrekking uit Gaza, waarbij alle 8000 kolonisten vertrokken en de huizen en boerderijen die zij achterlieten werden vernietigd. Hamas, de Islamitische verzetsbeweging, had een effectieve campagne gevoerd om de Isrealis uit Gaza te verdrijven. De terugtrekking was een vernedering voor de Israeli Defence Forces. Tegenover de wereld presenteerde Sharon de terugtrekking uit Gaza als een bijdrage aan vrede gebaseerd op een twee-staten oplossing. Maar in het jaar daarna vestigden zich nog eens 12000 Isrealis op de West Bank, waarmee de mogelijkheden van een onafhankelijke Palestijnse staat verder werden beperkt. Diefstal van land en het realiseren van vrede zijn simpelweg onverenigbaar. Israel had een keuze en het koos land boven vrede.
Het echte doel achter de terugtrekking was om eenzijdig de grenzen van Groot Israel opnieuw te tekenen door de belangrijkste kolonistengebieden op de West Bank in de staat Israel te integreren. De terugtrekking uit Gaza was dus niet een voorbode van een vredesovereenkomst met de Palestijnse Autoriteit maar een voorbode voor verdere zionistische expansie op de West Bank. Het was een eenzijdige Israelische beslissing die, naar mijn mening ten onrechte, geacht werd in het nationale belang van Isreal te zijn. Geworteld in een fundamentele afwijzing van de Palestijnse nationale identiteit, was de terugtrekking uit Gaza onderdeel van een langdurige poging om het Palestijnse volk het recht te ontzeggen op een onafhankelijk politiek bestaan in hun land.
De Isrealische kolonisten werden teruggetrokken, maar de Israelische soldaten bleven alle toegangen tot de Gaza-strook via land, zee en de lucht controleren. Gaza werd van het ene op het andere moment omgezet in een openlucht gevangenis. Vanaf dat moment genoot de Israelische luchtmacht onbeperkte vrijheid om bommen te droppen, geluidknallen te veroorzaken door laag te vliegen en de geluidsbarriere te doorbreken, en de hulpeloze bewoners van deze gevangenis te terroriseren.
Israel ziet zichzelf graag als een eiland van democratie in een zee van autoritairisme. Maar Israel heeft nooit in zijn hele geschiedenis iets gedaan om democratie aan de Arabische zijde te bevorderen en het veel gedaan om het te ondermijnen. Israel heeft een lange geschiedenis van geheime collaboratie met reactionaire Arabische regimes om het Palestijns nationalisme te onderdrukken. Ondanks alle handicaps slaagde het Palestijnse volk erin om de enige werkelijke democratie in de Arabische wereld op te bouwen, met Libanon als mogelijke uitzondering. In januari 2006 brachten vrije en eerlijke verkiezingen van het Palestijnse parlement een door Hamas geleide regering aan de macht. Maar Israel weigerde deze democratisch gekozen regering te erkennen, met als argument dat Hamas een terroristisch organisatie is.
(vervolg hieronder)