Op grote lijnen zijn de drie CIO’s van DWS, Fidelity en Schroders het aardig eens in het schetsen van het financiële landschap met een dik, donker wolkenpak erboven. En met kwade geniussen aan het roer. Asoka Wöhrmann (foto, DWS), Dominic Rossi (Fidelity) en Alan Brown (Schroders) zien Europa afstevenen op een T-splitsing waarbij links of rechts de langetermijntoekomst bepaalt.
Rechtsaf stevenen we af op een opsplitsing van de eurozone, linksaf op een fiscale unie. En eigenlijk zijn ze het er alle drie over eens dat Europa al linksaf voorgesorteerd heeft. “Zeventien landen met verschillende fiscale en politieke genen en één monetaire unie, dat heeft de afgelopen tien jaar bewezen niet te werken”, stelt Wöhrmann.
De Duitser - niet toevallig de enige van de drie uit het eurogebied - ontpopt zich als de grote visionair van de drie, die wil dat politici het landsbelang opzij schuiven en Brussel gaan zien als het centrum van de macht. Wöhrmann is ook vol lof over de ECB, “de enige partij die gedaan heeft wat er moest gebeuren.”
Grote staartrisico's
De twee tranches van de Long Term Refinancing Operation (LTRO) hebben succes gehad, stellen de drie.In elk geval is er tijd gekocht om de nodige hervormingen door te voeren. Dat neemt niet weg dat Griekenland binnen twaalf tot veertien maanden vrijwillig uit de euro stapt, zegt Rossi. “Hun enige strategie is zo veel mogelijk euro’s mee te nemen.” Brown ziet ook Portugal vertrekken. “Daarna moet de ECB een firewall rond de eurozone leggen om meerdere exits te voorkomen.”
Voor Wöhrmann is Griekenland op zich een bijzaak, hoewel hij een Griekse euro-exit tegelijk als het grootste gevaar ziet. "De drache devalueert dan niet met 25% of 40% maar met factor drie, vier of vijf. Dan worden importen onbetaalbaar. Dat zou ook tot een nog grotere kapitaalvlucht leiden dan wat we nu al zien gebeuren.
Alles draait om vertrouwen in de toekomst van Europa. En die staat onder druk. “Er komt geen derde LTRO. De ontwikkelingen hebben zich veel sneller voltrokken dan we ooit hadden gedacht en dat zal zo blijven. Ondertussen zijn de aandelenmarkten na de rally allang niet meer goedkoop en zie ik grote staartrisico’s.”
van links naar rechts: Asoka Wöhrmann, Alan Brown en Dominic Rossi
Financiële repressie
Waar het uiteindelijk allemaal om draait, stellen de drie eensgezind, is financiële repressie. Die ontstaat in alle vier de grote regio’s: VS, VK, Europa en Japan. De reden is evident. Deze landen creëren een negatieve reële yield op hun staatsobligaties om zo hun tekorten onder controle te brengen. “Op die manieren stelen ze het geld van spaarders en obligatiebeleggers – elke dag een beetje.”
En dat terwijl alle beleggers juist uitwijken naar deposito’s en AAA-staatsobligaties. Brown: “Deze staatsobligaties bieden een 100% garantie op het verliezen van geld. Vroeger waren die obligaties risicovrije assets. Nu zijn ze rendementsloze risico’s.” Een omgekeerde strategie – risico’s lopen op, bijvoorbeeld, aandelen – is een veel betere strategie. Hoewel ze ook daar even weinig potentie zien.
Ondertussen moet met name de periferie van Europa zich opmaken voor een decennium van zware tegenslag, zoals opkomende markten in de jaren negentig. Het goede nieuws is dat die landen hebben bewezen dat er uiteindelijk leven is na een diepe, en slepende crisis.