Hier is de Wikipediapagina, waar ik ook deze screendump maakte, als u nog nooit van de Nifty Fifty hebt gehoord. Tegenwoordig hebben we Dividend Aristocrats als neusje van de zalm, maar in de jaren zestig en zeventig golden dit als de grote kwaliteitsaandelen. U ziet ook hoe duur ze waren.
Wat valt u op aan het officieuze lijstje, want van een definitie voor de Nifty Fifty is het nooit gekomen, laat staan een index. Ik zie heel veel farma en veel voedingsbedrijven (bijna allemaal ook Dividend Aristocrats), geen financials en maar twee techs, waarvan alleen Texas Instruments nu nog glansrijk leeft.
En dan die waarderingen... Gemiddeld tegen vijftig keer de winst - dat doet ASML ook om een dure dwarsstraat te noemen - in een brede markt die hooguit de helft van nu kostte. Door die hoge inflatie en rentes waren aandelen niet aantrekkelijk. De bull kwam pas langzaam na 1980 terug op de beurs. En hoe.
Wat is nu de moraal van het verhaal? Dit zijn misschien mooie aandelen als u inflatie en rentes vreest, maar wel belegd wil blijven. Van Nifty Fifty naar Dividend Aristocrats, dit zijn fondsen die gewoon meebewegen met de brede beurs en ook (fors) kunnen dalen, maar ze verdienen altijd geld voor u. In iedere markt.
Zeker die farma- en voedingsaandelen, die prijzen alle geldontwaarding gewoon door. Uiteraard geldt dit alles het collectief, want ook deze kwaliteitsaandelen redden het niet allemaal (Eastman Kodak), bleven lang achter (IBM), of zijn overgenomen of gefuseerd.
