Never a dull moment: een crisis hier, een crisis daar. En het geld moet toch ergens heen, dus een crisis aan de ene kant levert weer een bubbel aan de andere kant op. De euro-schuldencrisis ging het zoveelste hoofdstuk in:
- eerst schroefde Berlusconi zijn belastingplannen terug
- een paar dagen later ging de euro-Troika naar huis toen bleek dat Griekenland bij lange na niet de beloofde bezuinigingsplannen haalde
De euro-schuldencrisis lijkt een never ending story. Iedereen snakt naar het einde. De oplossing is simpel. De politiek komt er niet uit, dus moeten ze het toezicht a-politiek maken.
Anti-Keynesiaans
Een soort Europese Centrale Bank voor overheidsbudgetten. En met straffen natuurlijk als ze niet aan de regels voldoen. Dat klinkt op afstand alleen maar prettig, maar besef wel dat het een anti-Keynesiaanse maco-economisch beleid met zich mee brengt.
Maar het alternatief is doormodderen zoals we nu doen. Dat lijkt mij ook geen optie. Een Keynesiaans beleid betekent niet alleen extra lenen en uitgeven in laagconjunctuur, maar ook extra belasting en bezuinigen in hoogconjunctuur. En dat laatste lukt de politiek niet.
Men denkt alleen aan de volgende verkiezingen en niet aan de lange termijn. Of om Keynes zelf maar eens aan te halen "In the long run we’re all dead".
Nieuwe vlucht
Enfin deze nieuwe fase van de euro-schuldencrisis zorgde voor een nieuwe vlucht richting goud en de Zwitserse Frank. Dat bracht Zwitserland in een moeilijk parket. Omdat de Franse frank zo gewild is steeg de munt flink en dat ondermijnde de concurrentiepositie.
Zelfs een extreem lage rente hielp niet meer. Op obligaties tot en met de looptijd van twee jaar kreeg u zelfs een negatieve rente. Dus je belegt en kreeg zeker en maximaal minder geld terug. M
Zorgen voor later
Bedrijven begonnen plannen te maken om hun productie naar het buitenland over te brengen. En zelfs Zwitsers gingen in Oostenrijk skiën. Veel gekker moet het niet worden. En dus besloot de Zwitserse centrale bank tot een rigoureuze stap: de frank koppelen aan de euro.
Voortaan passen er 1,20 Zwitserse franken in een euro. Vóór de opmerkelijke stap was dat nog 1,10 per euro. In principe kunnen ze dit ongelimiteerd doen. Ze printen net zoveel franken bij totdat het doel is bereikt. Even niet naar de bij-effecten kijken, zoals inflatie en overstimulering van de economie. Dat zijn zorgen voor later.
Nog even een leuke herinnering. Een artikel uit de Volkskrant van april 1997. Zelfde probleem, maar toen werd er niet voor deze oplossing gekozen.
Wat zijn de gevolgen?
Als eerste dat we er een euroland bij hebben. Eentje die geen verantwoordelijkheid voor de schulden van anderen heeft. Als tweede dat veel mensen met een hypotheek in Zwitserse frank opgelucht adem zullen halen. Hun hypotheekchuld werd op slag 9% kleiner.
Bijzonder is dat diezelfde ochtend voor de aankondiging in het Financieele Dagblad op de voorpagina een artikel stond over miljonairs die moesten bloeden voor hun hypotheken in Zwitserse Franken. Het geluk is met de dommen (en met de rijken in dit geval).
En gaat George Soros nu fors tegen deze geforceerde valutabeweging in, net als in 1992 tegen de koppeling met het Britse pond? Nee, tuurlijk niet.
Goede zaken
Immers in het geval van de koppeling van het Britse Pond, moest de Bank of England buitenlandse valuta kopen om te de koersen te beschermen. In het geval van de Zwitsere centrale bank (SNB) kunnen ze ongelimiteerd Zwitserse franken verkopen.
Of zoals ze zelf zeggen "will enforce this minimum with the utmost determination and is prepared to buy foreign currency in unlimited quantities". Die drukker van Zwitserse Franken gaat goede zaken doen.
Nee, in de economie en beursenland hoeft u zich nooit te vervelen. Altijd verassingen genoeg. In 2011 hebben we genoeg negatieve verassingen gehad. Mogen we nu ook eens wat positieve verassingen?