Saxo Bank-strateeg Steen Jakobsen is een man die scherpe uitspraken niet schuwt en zijn commentaar op het Amerikaanse schuldenakkoord liegt er dan ook niet om. “Het last minute akkoord over de verhoging van het Amerikaanse schuldenplafond is weer een schaamteloze politieke deal en het zoveelste schoolvoorbeeld van de struisvogelpolitiek die elke financiële crisis heeft gekenmerkt sinds Alan Greenspans reactie op de krach van 1987.”
Jakobsen beseft dat het akkoord nog moet worden uitgewerkt, maar ook daarin ziet hij voornamelijk een politek spel waarbij vooral aan d eeigen huid gedacht wordt. “De exacte details moeten nog goedgekeurd worden door vice-president Biden en dan volgt het grote gevecht in een nieuw zogeheten Super Congres - dat is nog eens een contradictio in terminis! Het is niet meer dan een manier om de invulling van de noodzakelijke lastenverzwaringen uit te stellen tot na de volgende verkiezingen.”
Intussen zijn de begrote besparingen gebaseerd op een scenario waarin de staatsschuld van de VS de komende tien jaar met 10 biljoen dollar stijgt en daarvoor is zelfs nog een periode van sterke economische groei nodig. Dat betekent dat de besparingen van dit plan alleen het tempo verlagen waarin de staatsschuld groeit, maar niet de schuld zelf, stelt Jakobsen. Veel vertrouwen heeft hij niet in de beleidsmakers. “De echte test was het experiment van de Fed met een 0% rente en daarop hebben alle economische modellen zich stukgebeten.”
Het goede nieuws is volgens Jakobsen dat deze broodnodige veranderingen wel plaatsvinden op microniveau. Op dat niveau moeten mensen en bedrijven wel hun gedrag veranderen om te kunnen overleven. Bedrijven en gezinnen snappen zij hun hypotheek en andere schulden niet kunnen negeren.
De komende conferentie in Jackson Hole – waar Fed-president Ben Bernanke vorig jaar QE2 aankondigde, zou ook dit jaar wel voor (tijdelijke) oplossingen en opluchting kunnen zorgen. Maar het ergste kan nog wel eens komen. Jakobsen: “Ik zie de aanstaande downgrade van de VS en financieringskosten van Europa als de belangrijkste drivers van een echte Crisis 2.0 – één waarin beleggers vastrentende waarden links laten liggen en de voorkeur geven aan tastbare assets, met als gevolg een relatieve toestroom in aandelen.”