(AJK) Uiteraard en zoals altijd zit het meeste leed weer bij de individuele aandelen. Vaak - of te vaak - hellen privéportfolio's naar één kant wat risico betreft en dan kan het heel hard gaan. Om wat te noemen: én ArcelorMittal én Aperam én AMG voor 20% in een portefeuille met vijftien namen.
Verder? Beursdalingen? Wen er maar aan. Echt. Dikke beursdalingen? Wen er ook maar aan. Echt. Wat mij zo vaak opvalt, is dat mensen de hele dag druk zijn met koersen en vooral dalingen voorspellen. Zijn die er eenmaal, weten ze niet wat ze moeten doen.
Die zeg maar -20% van nu is niet leuk, het voelt unheimisch en uw theewater - het mijne zeker - zegt vast ook dat we nog veel lager gaan. En toch is het heel normaal en overkomt het de beste markten.
Het kan ook nog veel rücksichtloser dan nu:
En anders wel met de regelmaat van de klok. Denk ook door. Met toen, in die jaren zestig en zeventig, nog hele zwikken procenten kosten per jaar, de vloer die graantje meepikte van uw orders en double digit inflatie en rentestanden was het echt niet lekker beleggen in die tijd. Wij beseffen niet hoe verwend we nu zijn.
Beleggen was nooit gemakkelijker, goedkoper, eenvoudiger én eerlijker dan nu. Daar doet even -20% niets aan af, hoewel ik de term lucratiever even niet in het rijtje kan gebruiken...
Full dislcosure nog even: ik heb zelf maandag de AEX en AMX extra bijgekocht (ik koop ze al maandelijks) en mijn vrouw viste Royal Dutch Shell op.