Fundamentals doen er nauwelijks meer toe. Het zijn de centrale banken, met name de Fed, die de beurzen in beweging zetten. Nu is er al een tijdje sprake van dat de stimuleringsmaatregelen van de Fed teruggeschroefd zullen worden (tapering). Maar dit verhaal verandert nog vaker van richting dan een windvaan.
Mijn betoog is dat de Fed dit expres doet. Als ik kijk naar hoe het verhaal van tapering in de media is gekomen met daarop de ontkenning, daarna de bevestiging, gevolgd door een tijdschema wat ook weer om de zoveel dagen veranderde, concludeer ik dat dit gewoon opzet is.
Het op het verkeerde been zetten van de belegger is Fed-beleid. Iedere keer als de beurzen te ver vooruit lopen op de muziek, krijgen ze weer een knauw door (hernieuwde) taper-geruchten.
Bewegende doelen
De Fed geeft zogenaamd zekerheid over het moment waarop de taper kan aanvangen. Zo moet de werkloosheid onder de 6,5% vallen of inflatie over de 2,5% terechtkomen.
Maar deze week kwamen er weer geluiden dat taper wellicht eerder kan beginnen. En, mind my words, binnenkort komen er geruchten dat de werkloosheidlimiet wordt verlaagd en dat QE gewoon doorgaat. Zo zullen de limieten continu worden verlegd.
De actieve belegger wordt zo helemaal murw gebeukt. De les, die keer op keer wordt gegeven, is: “Don’t bet against the Fed”. Het kuddegedrag van beleggers is door het Fed-beleid nu opgelegd. Als een brave sullige Labrador moet de belegger nu uit de hand van de Fed eten.
Af en toe krijgt de Labrador het dreigement dat hij op zijn lazer krijgt, om uiteindelijk toch een kluif toegeworpen te krijgen. Na de twijfel van de Labrador of het baasje nog van hem houdt, komt de euforie als het baasje hem de kluif geeft.
Daad bij woord
Keer op keer herhaalt zich dit patroon waardoor de situatie er een is van een overmoedig baasje met een schichtige Labrador. Vertaald naar beleggers betekent dit beleid frequente correcties van 5 tot 10%, gevolgd door rallies van 10 tot 20%, waarbij de Fed steeds meer bevestiging ziet in dat zij de markten volledig in haar macht heeft.
Maar een Labrador kan je maar zolang dreigen met een pak rammel (taper), ooit zal het baasje de daad bij het woord moeten voegen; puur en alleen om zijn geloofwaardigheid in stand te houden. De Fed zal dus op een gegeven moment daadwerkelijk beginnen met taper (pak rammel).
Net als de Labrador, zullen de beurzen erg angstig reageren. Totaal overweldigd door deze gedragwijziging, breekt paniek uit. Dit zal dan snel weer als excuus gebruikt gaan worden om QE te vergroten in plaats van te verkleinen.
De Fed speelt het spel dus juist om ieder wapen die tot haar beschikking heeft zolang mogelijk te gebruiken (dus eerst zolang mogelijk dreigen, als het dan echt niet meer werkt, dan pas daad bij woord voegen). Zo wordt het eindpunt zo ver mogelijk verlegd (na mij de zondvloed).
Kentering
Deze verziekte (en opgelegde) relatie tussen beleggers (Labrador) en de Fed c.s. (baasje) is absoluut niet duurzaam te noemen. Na iedere afstraffing moet de beloning namelijk groter worden om de Labrador/belegger nog uit zijn hok te lokken; zo zal de Fed/baasje haar QE/kluifjes programma dus om de zoveel keer moeten verhogen.
Als dat gebeurt dan komen de beurzen in een blow-out fase waarin de Fed exponentieel meer QE moet begaan om hetzelfde effect op de beurzen te krijgen. Vroeg of laat, echter, wordt de marginale opbrengst van QE negatief en dan zijn de rapen niet alleen gaar, maar staat de gehele keuken in de hens.
Tot dit moment knauw ik nog lekker op een kluifje en hoop ik dat ik morgen geen pak rammel krijg. Maar in mijn dromen verlang ik naar groene weiden waar ik mijzelf voorzie van eten middels jacht. Oh wat mis ik de vergane dagen van spannende jacht. Woef!