Tariflatie - de foute gok van Trump

Deze column is eerder verschenen in IEX Expert van 11 april.

Op maandag 19 oktober 1987 zakte de Dow Jones met 508 punten. Dat was Black Monday. Ik fietste die middag, als 20-jarige economiestudent, om 4 uur nietsvermoedend naar de supermarkt in Capelle om boodschappen te doen. Gauw glipte ik het Amrobankkantoor binnen om naar de koersen te kijken die op de papieren rol van een soort faxapparaat werden afgedrukt. Dat was mijn routine.

Ik liep naar de balie om te zeggen dat het apparaat kapot was, de getallen stonden random door elkaar. Waarop de bankmedewerkster mij vriendelijk vertelde dat dit de échte koersen waren. Vaak 20% tot 30% lager.

Het was een dure, maar belangrijke les. Wie in aandelen belegt, moet er rekening mee houden dat de beurs soms met 30% daalt.

In 1989 was de Dow Jones alweer hersteld. Misschien is die les wel belangrijker. Dat beurskoersen op lange termijn stijgen en dat paniek en euforie slechts tijdelijke afwijkingen zijn van een langlopende, stijgende lijn.

De koersdalingen van 10,5% in de twee dagen na Trumps Liberation Day zijn slechts een stevige bui in vergelijking met de zware storm van 1987. Ditmaal is de aanleiding niet de gestegen rente, maar de nieuwe ronde van de handelsoorlog. Een oorlog die veel geld gaat kosten. De eerste schattingen zijn dat de wereldeconomie met 1% krimpt, ten opzichte van 3% verwachte groei.

De winsttaxaties voor beursgenoteerde bedrijven, zelfs als ze niet naar de VS exporteren, moeten omlaag. Het tweede gevolg zijn hogere prijzen voor de Amerikaanse consument. De inflatie zou zo naar 5% of meer kunnen stijgen. Normaal gesproken levert dat een hogere rente op. Maar het totale plaatje stemt niet vrolijk; minder economische groei, lagere bedrijfswinsten, meer inflatie en een hogere rente. Dat is geen recept voor hogere koersen.

Mijn vermoeden is dat Trumps Republikeinse achterban dit beleid niet lang blijft steunen. De pokeraar heeft zijn hand overspeeld.