Het tweede stuk van de SocGen-presentatie werd verzorgd door Albert Edwards. Hij was degene met het bloemetjes-shirt. Toevallig kwam ik de volgende foto van hem tegen op internet.
De titel van zijn presentatie was The Ice Age is back. Albert Edwards promoot al heel lang de ice age. Daarom is hij de afgelopen vijftien jaar somber is geweest over aandelen. Hij hoopt het nog voor zijn pensioen om te draaien.
Want hij gaat er vooral vanuit dat de ice age-periode nog aanhoudt. Ice age staat voor een periode met ultra-lage rendementen. En dus prefereert hij nog steeds vellige obligaties. Ja die zijn duur, misschien zelfs te duur.
Japan achterna
Maar iets wat te duur is kan nog duurder worden, als de vooruitzichten voor de alternatieven maar somber genoeg zijn. Simpelweg zegt hij dat we Japan achterna gaan. Eigenlijk is dat in tegenstelling tot zijn collega Grice, die juist bang is voor inflatie.
Ik heb uitgerekend dat in Japan de afgelopen twintig jaar de inflatie precies 0% bedroeg. Een van redenen om zo somber te zijn is de waardering van aandelen. Die zijn nog veel te duur.
Zijn doel voor de Shiller P/E is 10. Daar lag in de historie ook de bodem. Het huidige niveau in de Verenigde Staten is 26. Nu zal de optimist zeggen dat de winsten ook omhoog kunnen, maar besef wel de Shiller P/E is gebaseerd op de tienjaige gemiddelde winsten.
Er moet dus heel wat gebeuren voordat deze winsten significant omhoog gaan. Ik heb het even opgezocht. De winstverwachting voor de S&P 500 ligt op 110 dollar per aandeel S&P 500. Het tienjarige gemiddelde ligt op 83 dollar.
Overigens is Edwards voor Europa wel een stuk enthousiaster. Daar liggen deze ratio’s veel dichter bij de bodem.
Klik op de grafiek voor een grote versie
Dead cat
Hij begon met het eerste afschrikwekkende voorbeeld. Als u denkt dat banken nu zo ver in koers gedaald zijn dat ze aantrekkelijk worden. Dan adviseert Edwards u even naar het voorbeeld van Japanse banken te kijken.Ik heb u daar ook al eens op gewezen.
Geen dead cat bounce, deze kat is dood en het blijft dood liggen. Ik heb u daar ook wel eens een vergelijking van getoond. Logisch met:
- de toegenomen kosten door extra regelgeving
- de onroerendgoedproblemen
- de hogere belastingtarieven
Ook Edwards denkt aan verdere de-leveraging. Veel strategen wijzen erop dat dat de schuld-inkomensratio nu terug naar zijn trendlijn is. Net als Edwards ben ik van mening dat dat een leuke constatering is, maar waarom zou het daar stoppen?
Waarom niet terug naar de niveaus uit de jaren tachtig. Waarom zou er überhaupt een opgaande trend in schulden moeten zijn.
Klik op de grafiek voor een grote versie
Bubbels
Verder had hij het over BRIC’s. Volgens Edwards staat BRIC voor Bloody Ridiculous Investment Concept. Waarom zou je vier landen bij elkaar schuiven? Hij denkt dat met name China een bubbel is. Daarvoor heeft hij een bubbellijstje geleend van GMO.
Edwards zegt dat China het hele lijstje afvinkt. Bovendien zijn de schulden inclusief de lokale autoriteiten ook al boven de 100% van bruto binnenlands product. Bovendien zijn de meeste banken zo goed als failliet vanwege de slechte kredieten.
Ergo een nieuw Spanje of Ierland is in de maak, maar dan in het groot. Bovendien zijn steeds meer beleggers bezorgd over de politieke problemen waardoor er nu een kapitaalsvlucht uit China op gang komt.
He, heerlijk al dat optimisme. Al met al was ook dit geen vrolijk verhaal, maar toch hier en daar een heel klein lichtpuntje. Volgende keer schrijf ik over de derde strateeg van SocGen, Andrew Lapthorne.