Toen ik gistermiddag de AEX een paar tienden in de min zag staan, wilde ik al Buy the dip! twitteren. Want dat begint zo langzamerhand een uitgestorven fenomeen te worden. Een dip is een officieuze beursterm en inde regel is het een daling van 10% vanaf de top. En dan kopen en er vooral niet over nadenken.
Dit was een leuk en lucratief beursspelletje van 2009 tot voor ruim twee jaar terug. Dan mats ik de AEX nog, want -9,8% is geen -10% en dan neem ik nog intradag- en geen slotkoersen, maar vooruit. OK, de krach vorig jaar was meteen een quadruple dip op de zwarte zwaan van de mondiale Covid-19 uitbraak.
Sindsdien waren er amper noemenswaardige dalingen, om even wat extra in te slaan. Dat moest u al bij hooguit -4% of -5%. Ik vind het zelf niet zo'n probleem, want ik heb in 2016 en 2017 mijn buy the dip-les wel geleerd. Dat ging een paar keer goed en toen zette ik een berg cash klaar voor de volgende dip...
... die net als nu maar niet kwam. Intussen gingen de beurzen fors omhoog en stond mijn cash niet te renderen en een beetje te verweren door inflatie en taxes. Ik gaf wel eerlijk aan mezelf toe, dat wat als een spelletje begon, door succes een beleggingsstrategie werd. En ik wil me juist niet meten met Mr. Market.
Kortom, mocht er een dip op het bord komen, dan koop ik die zeker. Met wat ik op dat moment aan cash beschikbaar heb, want: ja, ik heb en ik houd cash aan voor onverwachte uitgaven, stroppen en calamiteiten. Alles onder het motto: het is maar een spelletje.