Ik vind het frappant om te zien dat nog zoveel mensen hoop op, dan wel vertrouwen in, een goede oplossing van de eurocrisis hebben. Als ik om mij heen kijk dan zie ik voornamelijk corruptie, grootheidswaanzin, cognitieve dissonantie, struisvogelpolitiek, narcisme, tegengestelde belangen, verdeeldheid, stupiditeiten, quatsch of een combinatie van al het bovenstaande. U wilt voorbeelden?
Voorbeeld 1: DSK
Je zou denken dat het over een nieuwe Citroen DS gaat met de K als kwaliteitsindicatie, maar ik heb het natuurlijk over Dominique Strauss-Kahn. De ex-directeur van het almachtige IMF werd beschuldigd van verkrachting in New York. Deze zaak is inmiddels stopgezet (er loopt nog wel een civiele procedure tegen hem) maar een andere zaak in Frankrijk loopt nog.
Enfin, DSK heeft gisteren een interview gegeven, afgenomen door een zeer goede vriendin van zijn vrouw (altijd leuk die onpartijdige, scherpe, “vuur aan de schenen” interviews), over wat hij zelf een morele misstap noemt. Dit is een man waar al tientallen jaren geruchten over gaan over seksuele intimidatie en erger.
Modus operandi
Hotelkamers van meer dan USD 2,000 per nacht, exclusief etentje hier, cocktailparty daar, het kon allemaal niet op met de creditcard van het IMF. Klaarblijkelijk was dit niet genoeg entertainment voor DSK want vreemdgaan met andere vrouwen (al dat niet vrijwillig) behoorde ook tot zijn modus operandi. Het beetje vertrouwen dat ik in het IMF had ging met de DSK affaire linea recta het raam uit.
Toch is deze man directeur geworden van het IMF die tezamen met de ECB en de EU behoren tot de trojka achter alle financiële hulpacties voor de euro. Die organisatie kan niet anders dan ziek zijn, anders kan zo’n persoon het nooit tot directeur schoppen. En toch is het IMF een van de drie pilaren die de euro moet redden.
Voorbeeld 2: de euro politici
Vorige week waren er geruchten dat er telefoontaps van de Italiaanse premier Berlusconi uitgelekt waren waarin Pasta Pipo zei dat hij vindt dat Angela Merkel een dikke reet heeft. Op zich een best subtiele opmerking van de Italiaanse bunga-bunga koning maar de consequenties kunnen enorm zijn. Duitsland is het grootste donorland achter alle eurohulpacties terwijl Italië het land is met de meeste staatsschulden in de EMU. Ik kan mij iets herinneren dat “hell has no fury like a woman scorned”.
U begrijpt dat de eurotop van afgelopen vrijdag daarmee de garantie had om een groot feest te worden. Om dat feest de complementeren besloot de Amerikaanse minister van Financiën, Timothy Geithner, ook een bezoekje te brengen. Zijn adviezen werden gelijk de grond ingeboord en Timmy werd naar huis gestuurd met de opdracht om eerst bij hem thuis orde op zaken te stellen. De bereidheid van de Amerikanen (direct of via het IMF) om de eurozone te hulp te schieten is vast en zeker tot ongekende hoogte gestegen dankzij deze eurotop.
Zeeën van tijd
Kenmerkend voor het eclatante succes van de eurotop was de enige beslissing die genomen werd: de zoveelste tranche van het Griekse hulppakket die gepland stond om deze maand overgemaakt te worden is uitgesteld tot oktober. Gelukkig hebben de Grieken zo’n grote berg geld dat ze tot medio oktober een faillissement kunnen voorkomen. Zeeën van tijd dus.
Een uitsluitsel of Grieks onderpand in ruil voor Finse hulp kwam er ook niet, laat staan een oplossing voor de eurocrisis. Een ding is er wel bereikt; na al die eurotoppen mogen de desbetreffende afgevaardigden zich ware experts noemen op het gebied van 5-sterrenhotels en toprestaurants. Als ze nou de website www.luxury.wining.and.dining.eu beginnen dan kunnen ze eindelijk wat geld verdienen in plaats van uit te geven.
Voorbeeld 3: ECB staatsgreep in slow motion
Zoals ik vorige week al heb beschreven, vindt er een ware coup d’etat plaats bij de ECB. Het begon met het wegbonjouren van Duisenberg. Daarna het vroegtijdig opstappen van ECB bestuursleden Axel Weber en Jurgen Stark. Bij onze DNB heeft de heer Hoogduin plaats moeten maken voor de relatief onervaren en door de politiek vooruitgeschoven Klaas Knot.
De politieke onafhankelijkheid van de DNB is daarmee tot zinken gebracht. Nu Trichet het stokje gaat overgeven aan de Italiaan Mario Draghi is het Zimbabwaanse feest compleet.
Hoop = vrees = goud
Dat de meeste beleidsmakers nog steeds de hoop hebben dat de eurocrisis kan worden opgelost terwijl de ECB, de EMU/EU en het IMF een grote puinhoop zijn, gaat mijn verstand te boven. De hoop is misplaatst en doet mij vrezen voor het ergste.
Intussen stort onze regering bakken belastinggeld in de bodemloze EMU put terwijl dat geld beter gebruikt kan worden om de Nederlandse banken, verzekeraars en pensioenfondsen te herkapitaliseren zodat ze de komende megashock beter te lijf kunnen gaan. Met deze achtergrond blijft goud bij mij op de voorgrond.