Het gonsde deze week weer van de geruchten dat Ierland –min of meer gedwongen - bij de EU voor hulp moest aankloppen. Aangezien ik eerder al genoeg aandacht aan Ierland heb gegeven, laat ik het onderwerp even liggen. Bovendien, in het kader van de archieffunctie van Best of the Week zijn geruchten niet echt op zijn plaats. Gelukkig is er genoeg ander nieuws. Deze week extra veel aandacht voor inflatie.
Inflatie: te weinig in de VS…
Deze week stonden er Amerikaanse inflatiecijfers op het programma en dat leverde zowaar een nieuw record op. Nou is een nieuw inflatierecord niet echt heel erg verwonderlijk, gegeven het feit dat er zoveel verschillende inflatiemaatstaven in omloop zijn. Als ik de lijst van macrocijfers zo eens langs loop zie ik zie ik naast consumentenprijzen, producentenprijzen, huizenprijzen, importprijzen, Personal Consumption deflatoren ook nog arbeidskosten en ISM prijscomponenten.
En daarmee is de lijst nog zeker niet compleet, want een deel van deze inflatierapporten is ook nog eens opgedeeld in heel veel (nietszeggende) deelcomponenten, zoals “Other Foods away from home”, “Men's and boys' apparel” en prijzen in de “Cleveland-Akron” omgeving. Om maar eens wat te noemen.
Kortom, dat er elke maand wel een paar records breken, lijkt me niet meer dan logisch, maar als de zogehete CPI less Food en Energy (kerninflatie voor consumenten) een all-time dieptepunt bereikt, is dat uiteraard wèl nieuws. Core inflation is de maatstaf waar over het algemeen meer naar gekeken wordt dan naar de zogenaamde headline inflation, die als te volatiel te boek staat door de grote prijsbewegingen in energie en voedsel.
Core inflation is volgens velen eigenlijk dé inflatiemaatstaf als we het over inflatie hebben. Overigens is de Fed doorgaans meer gecharmeerd van de Core Personal Consumption Deflator, maar dat is meer voor fijnproevers. Het verloop van de core CPI sinds 1960 ziet er sinds deze week als volgt uit: 
(bron: http://econompicdata.blogspot.com/2010/11/core-cpi-at-all-time-series-low.html)
Maar uiteraard duurde het niet lang of deze variant was een stuk populairder op internet:
(Bron: http://economistsview.typepad.com)
Het ziet er leuk uit en de boodschap is duidelijk: Amerika volgt Japan op de voet. De grafiek valt wat mij betreft echter in de rubriek twee-lijntjes-die-niet-bijster-veel-met-elkaar-te-maken hebben. Zo zijn de startpunten van de assen zo gekozen dat de lijntjes op elkaar vallen, niet om de periode van het barsten van de zeepbel te laten kloppen.
De Japanse bubbel barste in 1989 (waar de grafiek ook mee start), die van de VS in 2007 (waar de grafiek dus niet mee start). Het ziet er leuk uit, laten we het daar maar gewoon op houden. Overigens zijn er wel meer mensen die zowel de charme als de tekortkoming van de grafiek inzien, zoals je hier kunt lezen.
Verwachte inflatie: omlaag en omhoog??
Nou is gerealiseerde inflatie (of het gebrek daaraan) één ding, maar voor een centrale bank is de verwachte inflatie veel belangrijker. Hogere verwachte inflatie leidt tot hogere looneisen en tot het oplopen van de kapitaalmarktrente en dat is iets waar je als centrale bank niet op zit te wachten als je economie langzaam aan het herstellen is.
Juist wat de verwachte inflatie betreft zie je wat tegenstrijdige berichten langskomen, de laatste tijd. Zo geeft de Federal Reserve Bank van Cleveland altijd braaf een maandelijkse update over verwachte inflatie en die liet een daling zien in november:
Afgebeeld is de inflatie-‘yieldcurve’, die per jaar weergeeft wat de inflatieverwachting precies is. Voor 2011 verwacht men momenteel dus iets van 1,4% en gemiddeld over 10 jaar staat de inflatieverwachting op slechts 1,5%... Daarmee is de 10-jaars inflatieverwachting eveneens op een nieuw diepterecord beland. Kortom, er lijkt geen gevaar te zijn dat de verwachte inflatie momenteel uit de hand loopt.
Sterker nog, deze cijfers lijken de Fed gelijk te geven in het afkondigen van de nieuwe QE2 maatregelen. Het gekke is alleen dat je heel andere geluiden hoort (en grafieken ziet) als je naar de impliciete inflatieverwachting kijkt waartegen de TIPS (voor inflatiegecorrigeerde Amerikaanse staatsobligaties) handelen.
Hier een zeer leesbaar artikel van Slate waarin niet alleen de werking van de TIPS markt wordt uitgelegd, maar ook dat de break-even inflatie is opgelopen (en dus niet gedaald) naar 1,55%. Grafische werk (voor abonnementhouders, sorry) vindt u onder andere hier. Voor wie geen toegang heeft: de ingeprijsde inflatie is sinds Jackson Hole (het moment dat QE2 voor het eerst genoemd werd door Ben Bernanke) opgelopen van 1,2% naar 1,55%.
Ter compensatie een andere grafische weergave van de TIPS markt: mooi, dat zeker, maar begrijpelijk…?
Wie heeft er nou gelijk? Tsja… Kort gezegd gaat Cleveland uit van een model (waar bepaalde veronderstellingen aan ten grondslag liggen), terwijl de TIPS-markt niet alleen door inflatieverwachtingen gedreven wordt, maar ook factoren als aanbod en risicoperceptie. Op zich is het trouwens een beetje een academische discussie, vooral ook omdat de verschillen tussen beide verwachte inflaties momenteel beperkt zijn: de Fed zou denk ik tevreden zijn als de verwachte inflatie rond de 2% zou fluctueren.
Inflatie: te veel in China!
Nee dan China! Daar heeft men juist weer te veel inflatie. Vorige week werd daar bekendgemaakt dat de inflatie in oktober is opgelopen tot 4,4%, toch duidelijk boven de 3% target die men daar hanteert. Lang duurde het ook niet tot er een reactie kwam, want al snel verhoogde MacDonalds de prijs van een Big Mac (met 1 yuan). Overigens is dat niet zonder gevolgen, want hiermee wordt de onderwaardering van de Chinese yuan volgens de Big Mac index weer wat weggewerkt.
Tegelijkertijd bestaat er bij veel lieden twijfel over de nauwkeurigheid van de inflatiecijfers, zoals hier te lezen valt: volgens schattingen ligt de echte inflatie 2% tot 7% hoger.
China zelf reageert zoals het te verwachten valt. Aan de ene kant verhoogt men de rente en aan de andere kant grijpt zij terug naar maatregelen die men alleen in een centraal geleide economie nog hanteert: een pakket aan price control measures. Juist dat laatste is slecht nieuws voor aandeelhouders, als we de analyse van HSBC mogen geloven.
Overige links
Naast onrust over de Europese eurozone landen, nam deze week ook de onrust over de Amerikaanse muni-markt toe. Aan het begin van de week veel alarmerend uitziende charts en grimmige analyses. Dat Meredith Whitney (een van de personen die in een vroeg stadium voor het uitbreken van de kredietcrisis waarschuwde) al meerdere malen voor dit gevaar had gewaarschuwd, deed de sfeer niet veel goeds. Later in de week wat meer beschouwingen die het in perspectief plaatsten, zoals dit artikel in de Wall Street Journal en de NewYork Times. Alleen jammer dat er 6 maanden geleden ook alom gezegd werd dat het met Ierland wel goed zou komen…
Verder onder het kopje overig, nog wat grafieken. Als eerste de eeuwige vraag:
(Bron: Business Insider)
En de OECD-outlook mag uiteraard ook niet ontbreken. Veel aardige grafieken, weinig hoopgevende boodschap over de kracht van de OECD landen zelf.
Deze heeft ook de Must Read van Iexprofs gehaald, vooral ook omdat hij goed is: wat is er de afgelopen 3 maanden met de Chinese yuan gebeurd?
Overigens, wie dagelijks op de hoogte wil blijven met het beste dat de web te bieden heeft kan naast de Must Read van IEXProfs uiteraard ook bij mij terecht.