Met zoveel waan van de dag toestanden op de beurs is het altijd goed om naar de lange termijn te kijken. Weet u zeker dat u niet achter de kudde aanholt. Olie bijvoorbeeld. Exxon(Mobil), Chevron(Texaco), BP(Gulf) en Royal Dutch Shell: The Seven Sisters, zoals ze altijd heetten. Zeven oppermachtige olieconcerns.
Das war einmal? Opmerkelijk verhaal in Financial Times. Volgens de krant zijn er zeven nieuwe zusjes die de plek van de oude innemen:
The “new seven sisters”, or the most influential energy companies from countries outside the Organisation for Economic Co-operation and Development, have been identified by the Financial Times in consultation with numerous industry executives. They are:
- Saudi Aramco
- Russia’s Gazprom
- CNPC of China (PetroChina)
- NIOC of Iran
- Venezuela’s PDVSA
- Brazil’s Petrobras
- Petronas of Malaysia.
In tegenstelling tot de klassieke zusjes is de essentie van deze bedrijven dat het staatsondernemingen zijn van - en dat is mijn observatie - niet de meest democratsiche en verlichte landen van deze planeet. FT hanteert deze verschillen::
Overwhelmingly state-owned, they control almost one-third of the world’s oil and gas production and more than one-third of its total oil and gas reserves. In contrast, the old seven sisters – which shrank to four in the industry consolidation of the 1990s – produce about 10 per cent of the world’s oil and gas and hold just 3 per cent of reserves.
Even so, their integrated status – which means they sell not only oil and gas, but also gasoline, diesel and petrochemicals – push their revenues notably higher than those of the newcomers.
Of de klassieke oliebedrijven de grote winstsmakers blijven, is de vraag:
The International Energy Agency, the developed world’s sectoral watchdog, calculates that 90 per cent of new supplies will come from developing countries in the next 40 years. That marks a big shift from the past 30 years, when 40 per cent of new production came from industrialised nations, most of it controlled by listed western energy groups, noted a report published last week by Rice University’s James A. Baker III Institute of Public Policy.
Bedankt voor de observatie, maar wat moet u hier als (Royal Dutch Shell-)belegger mee? Er staat een reactie van Shell in het stukje, maar daar wordt u niet veel wijzer van:
Malcolm Brinded, head of Shell’s exploration and production, acknowledges this when he says international oil companies need to ask themselves, “How are we going to make this marriage work?” He describes Shell and other international oil companies as “much less paternalistic than in the partnerships of 20 years ago”.
Examples of this include anything from the tone the international groups use in negotiations, to employing and training local engineers and building infrastructure, such as desalination plants, even though it might not be needed for the project in which the company is involved.
Laat ik een poging wagen. Ik zou niet direct voor de toekomst van Shell vrezen. Als is het maar omdat het een publieke onderneming is die verantwoording moet afleggen aan de stakeholders. Dat houdt de tent mean & lean. Bij die nieuwe zusjes is de wil van de staat wet en we weten hoe corrupt die regimes zijn.
Daarom kan misschien de relatieve rol en aandeel op de wereldmarkt wel afnemen, maar of dat ook voor omzet een winstgevendheid geldt? Volgens mij verslaan particuliere bedrijven zeker op lange termijn wat dat betreft bijna per definitie staatsbedrijven.