Wie is er niet bang voor: voor de grote nachtmerriekrach die ons allemaal financieel wegvaagt en ruïneert? Want ooit kwam er zo’n klap en dat kan zo weer gebeuren, toch? Van oktober 1929 tot en met juni 1932 daalde de Dow Jones 89%.
De moeder aller beurskrachs is bijna een eeuw later nog altijd het schrikbeeld van beleggers. Pas in 1952 keerde de (prijs)index terug bij de top uit 1929. Helaas waren we toen een Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog verder.
Kan dat opnieuw gebeuren? Iedere keer komt dit oude beursverhaal boven als de markten bokken. Want, zou het soms weer….?
Nooit meer
Bestsellerauteur Darius Foroux noemt in zijn blog 8 redenen waarom de crash van 1929 niet meer zal voorkomen.
- De aandelenmarkten van vroeger waren casino’s
- Manipulatie is niet meer aan de orde van de dag
- Beleggers zijn nu slimmer
- Ontzettend veel mensen vertrouwen op de aandelenmarkt
- Normale banken zijn niet langer investeringsbanken
- Er bestaat nu ook zoiets als de SEC
- De markt kan stilgelegd worden
- De Federal Reserve heeft meer bewegingsvrijheid
De krach van 1929 was hét breekpunt in ruim vier eeuwen aandelenhandel. Wat er veranderde, staat hierboven: de beurs is vooral door toezicht en regelgeving fundamenteel veranderd sinds de jaren dertig - van een louter door vraag en aanbod gedreven (wildwest)markt, waarin iedereen deed waar hij zin in had, in een streng gereguleerde markt.
Eigen conto
Is dat toeval? Sinds die krach plus depressie presteert de beurs veel beter. Per saldo is het rendement groter en zijn er veel minder grote uitslagen omhoog en omlaag.
Dat heeft alleen meer te maken met de grote waardecreatie door de ICT-revolutie, de democratisering van beleggen en de professionalisering: het gros van de beurshandel in het Westen is afkomstig van institutionele beleggers.
Wat mij betreft zijn toezicht en regelgeving meer dan welkom: kijk maar wat een bende het vaak is op de cryptomarkt. Maar de grootste zegen – en die staat op het conto van de markt zelf – is de democratisering van diezelfde markt.
Niks bij voorstellen
Onbedoeld heeft de markt met moordende onderlinge concurrentie beleggen spotgoedkoop en heel eenvoudig gemaakt – vooral door de introductie van indexfondsen en ETF’s.
Dat kon echter niet voorkomen dat we dit jaar tegen zo’n beetje de slechtste prestatie óóit van de klassieke portefeuille - met 60% aandelen en 40% (staats)obligaties - aankijken.
Dus waarom zou een daling van 89% in drie jaar niet meer kunnen? Ik kan me daar nu ook niks bij voorstellen, maar dat gold voor meer dingen de afgelopen 20 jaar; de dotcom-crash, het papieren failliet van alle financials tijdens de kredietcrisis, negatieve rentes en een negatieve olieprijs, fraudes à la Enron en WireCard, het Pharming-forum en veel meer: alle gekte kwam wel een keer voorbij.
Min 89% in drie jaar is mijn nachtmerriescenario. Mijn strategie: hopen en bidden dat het me niet overkomt. Want hoeveel toezicht er nu ook is, één ding blijft hetzelfde: niet goed, geld weg.