Afgelopen week was er een interessante aflevering van de succesvolle NCRV-serie In Therapie.
De patiënt oogt nerveus. De deur gaat open en dokter Nicolas wenkt. “Loopt u maar met mij mee.” De kamer is prachtig. Franse Barok in combinatie met elementen van Jugendstil. “Gaat u zitten.”
De patiënt kijkt om zich heen. “Waar wilt u mij hebben?”
“Neem maar plaats op de bank.”
Een onbedaarlijke huilbui volgt.
“Nee niet op de bank. Alstublieft niet op de bank.”
“Hmm, ga dan maar op die stoel zitten. Wat is uw naam?”
“Mark Frank Florijn Lire Drachme Peseta. Maar iedereen noemt mij Euro.”
“Wat is je leeftijd?”
“Ik ben op 7 februari 1992 verwekt in Maastricht, maar pas op 1 november 1993 geboren.”
“Vertel eens Euro, wat is er aan de hand?”
“Ik weet het niet dokter. Ik voel mij zo onbegrepen. De eerste jaren van mijn leven was ik schuchter, maar dat was plots over. Ik weet het nog goed. Op 1 januari 2002 durfde ik naar buiten te komen en mocht iedereen mij zien. Ik was vrolijk en best wel geliefd. Nu lijkt het wel of iedereen mij haat. Overal waar ik kom wordt over mij gepraat. En bepaald niet positief. Zelfs mijn ouders lijken niets meer van mij te willen weten.”
“Dat klinkt niet goed.”
“Maar het allerergst is wel het schuldgevoel. Ik heb een enorm schuldgevoel, dokter.”
“Hoe kom je daaraan?”
“Wist ik het maar. Als puber heb ik er op los geleefd. U weet hoe dat gaat. Je ontdekt de wereld en denkt dat je onbegrensd uit je bol kan gaan.”
“Hebben je ouders je nooit gecorrigeerd?”
“Ach, die deden zelf hard mee. Ik heb nu zo’n spijt. Heb ik dan alles verkeerd gedaan? Dokter, alstublieft, hoe kom ik zo snel mogelijk van dat schuldgevoel af. Dit is ondraaglijk.”
U kunt op me rekenen
Een uiterst moeilijk geval, weet dokter Nicolas. "Ik moet met dokter Angela overleggen. Die heeft verstand van dit soort zaken. Enkele ogenblikken later stapt dokter Angela binnen met aan haar hand coassistent Mark."
“Noemen ze u ook Euro?”
“Nee”, zegt Mark vriendelijk, “maar één ding is zeker. Wat er ook gebeurt, u kunt altijd op mij rekenen.”
Het stelt Euro nauwelijks gerust.
Dokter Angela en dokter Nicolas overleggen.
“Nicolas, we moeten vaker bij elkaar komen om over deze patiënt te praten. En hij moet beter eten. Als hij dat niet doet dient hij gestraft worden. Maar af en toe moet hij ook een aai over zijn bol hebben. En…”
“Angela, jij weet het dus ook niet. Ik vraag Jean-Claude ons te helpen. Hij heeft een enorme voorraad kalmeringsmiddelen. Die geven we net zolang tot we een echte oplossing hebben.”
Vier weken later. Nicolas en Angela kijken ernstig. “Luister Euro, we zijn er nog niet uit. We beloven je dat er een oplossing wordt gevonden voor je schuldgevoel. Dat kost tijd. Wij denken erover je naar een centraal instituut te sturen waar ze een heel goede behandeling voor je hebben. Maar wat direct zou helpen is meer zelfvertrouwen. Loop niet met je hoofd gebogen. Je mag er zijn, echt waar. Je bent de moeite waard. Laat het iedereen weten. Straal het uit, jij bent Euro. Wordt weer net zo vrolijk als in je kinderjaren. Je hebt het in je!”
Euro gaat naar het marktplein en roept: Ik ben Euro. Ik ben Euro. En dan harder. IK BEN EURO!!!!
Alle problemen zijn nog lang niet opgelost. Maar Euro is op de goede weg. Het komt wel goed met Euro.