De problemen bij het Belgische Nyrstar zijn kennelijk nog niet voorbij.
De verkoop vorige week van de El Toqui-mijn in Chili voor slechts 25 miljoen was al een veeg teken, maar nu komt de aap uit de mouw. Nyrstar heeft opnieuw geld nodig en komt, a la BAM, met een converteerbare obligatie ter waarde van 150 miljoen euro.
De voorwaarden, rechtstreeks uit het persbericht:
De Obligaties zullen worden uitgegeven aan 100% van hun hoofdsom en zullen naar verwachting een coupon hebben van tussen 4,50% en 5,00% per jaar, halfjaarlijks achteraf in gelijke schijven te betalen. De conversieprijs zal naar verwachting een premie van tussen 27,00% en 35,00% inhouden ten opzichte van de volume gewogen gemiddelde prijs van de gewone aandelen van de Vennootschap op Euronext Brussels vanaf de lancering tot aan de prijszetting. De prijszetting van de Obligaties zal worden aangekondigd in een afzonderlijk persbericht na sluiting van de beurshandel. De voltooiing en afwikkeling van het Aanbod zullen naar verwachting plaatsvinden op of rond 11 juli 2016.
U ziet dat het bij Nyrstar nog wat beroerder gaat dan bij BAM. De bouwer kwam weg met een rentepercentage van 3,5%, wat voor een converteerbare obligatie in deze nulrentetijden al extreem hoog is.
Nyrstar heeft inmiddels al zoveel vertrouwen verspeeld op de financiele markten dat zelfs 4,5 a 5% betaald gaat worden.
Ook lekker, de conversieprijs wordt 27 a 35% hoger dan de huidige prijs (eigenlijk, de naar volume gewogen gemiddelde prijs tussen nu en 11 juli), maar het aandeel keldert nu al 20%. Die zijn dus straks op te halen tegen de koers van vorige week...
Wat is het probleem?
Je zou denken dat met de grondstoffenrevolte die dit jaar eindelijk inzette, Nyrstar eindelijk eens de beloftes waar zou kunnen maken. Kijk eens naar de grafiek van de zinkprijs. Die is al wat hersteld, en zou Nyrstar in de kaart moeten spelen.
De claimemissie eerder dit jaar, gevolgd door een omgekeerde splitsing (1 op 10) markeerde voor de geplaagde zinkverwerker een inktzwarte periode. Nyrstar, zinkverwerker, kreeg ooit het lumineuze idee naast het verwerken van zink ook in zinkmijnen te gaan investeren.
Dat leek logisch, ware het niet dat dat avontuur faliekant verkeerd afliep, door allerlei oorzaken. Bij de claimemissie in februari, waar 275 miljoen euro opgehaald werd, werd beleggers beloofd dat de zinkmijnen de deur uit zouden gaan en voortaan het verwerken van zink weer de hoofdactiviteit werd.
Hier zit ‘m de pijn: de zinkmijnen staan voor meer dan een half miljard in de boeken, en zullen veel minder opleveren dan verwacht. Daar moet dus flink op afgeboekt worden. De aantrekkende zinkprijs leek de prijs voor de zinkmijnen op te drijven, maar kennelijk is niet alles goud wat er blinkt.
Het bedrijf kiest nu voor een converteerbare obligatie, omdat ze een nieuwe claimemissie natuurlijk niet aandurft. En voor een mooie convertible met hoge rentes en een mooie omwisselkoers zijn altijd wel wat liefhebbers te porren.
Het laatste zinnetje uit het persbericht belooft niet veel goeds.
"De Vennootschap blijft aantrekkelijke alternatieven qua financiering verder overwegen zoals en wanneer ze zich voordoen"
Pas dus op, er kan nog een trein komen. Zoals zo vaak bij dit soort operaties, krijgt degene die het laatst mag bijstorten, de mooiste deal.